Salomon Cappadocia Ultra Trail 118 k

                                                    "στην Γη των Όμορφων Αλόγων"

                                                    Salomon Cappadocia Ultra Trail 2017
                                                 

                                                  Καππαδοκία , ένα ταξίδι στον χρόνο. 

                Νομίζω ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τίτλος που θα μπορούσε να περιγράψει

        την μοναδική εμπειρία που βιώσαμε όσοι βρεθήκαμε στην ξεχασμένη από τον χρόνο, αχανή έρημο στην καρδιά της ανατολίας.

                Οι γνώσεις που είχα μέχρι τώρα για την επαρχία της Καππαδοκίας και την πρωτεύουσα      της Καισαρεία Kayseri όπως συνηθίζεται εκεί, ήταν αυτές που περιγράφει ένα σχολικό βιβλίο αλλά το μυαλό ουσιαστικά αδυνατεί να έχει πλήρη εικόνα του πως μπορεί να μεταφράζονται αυτές οι λίγες λέξεις ή μία παράγραφος σε χρώματα και άρωμα ανατολής.

Χαμόγελα πτωχών και απλών ανθρώπων, χωμάτινοι λαξεμένοι κώνοι απομεινάρια μιας  παλιάς ηφαιστειακής οργής που άνθρωποι λάξεψαν εκεί τα όνειρα και τις ελπίδες μιας καλύτερης ζωής.

Μιας τύχης μέσα στην άνυδρη έρημο της ανατολίας με πρωταγωνιστές μετά τους αρχαίους χρόνους και το βασίλειο των  Χετταίων και τους πρώτους χριστιανούς Έλληνες που κατοίκησαν εκεί αλλά και άλλους που αναζήτησαν εκεί την «θεία» μοναξιά στις εσχατιές  του επέκεινα.

Υπόγειες πόλεις στην καρδιά της ερήμου , πόσο περίεργο και μυστηριώδες μπορεί να ακούγετε  κάτι τέτοιο και πως θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς  κατεβαίνοντας στριμωγμένος σχεδόν έρποντας μέσα από στενές μπούκες και μικρά λαγούμια στα σπλάχνα του πλανήτη.

Να΄μαστε λοιπόν σε ένα μοναδικά ζεστό  αλλά και κατά περίεργο λόγο οικείο και ταυτόχρονα άγνωστο περιβάλλον..
Πόσο οξύμωρο μπορεί να ακούγεται αλλά πόσο αληθινό όταν το βιώνεις.

Στην ενημέρωση οι Εθελοντές  προσπαθούν άψογα να επικοινωνήσουν και να εξυπηρετήσουν τους αθλητές ΤΟΥΣ , και κάπως έτσι νοιώσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί..ήμασταν όλοι αθλητές τους , τυπικοί , φιλικοί , γελαστοί, πολύ καλά οργανωμένοι και παράλληλα  προστατευτικοί , είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε μια άλλη Ελλάδα , διαφορετική,  αυτή την μεγάλη “αγκαλιά” την βιώσαμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε σε αυτό το όμορφο και μοναδικό  ταξίδι στο χρόνο, ταξίδι στην ιστορία, που δεν κάνει διακρίσεις και στέκεται το ίδιο απέναντι σε όλους. 

Η τεχνική ενημέρωση και για τους τρεις αγώνες  για την ιστορία έγινε μέσα σε ένα      κινηματογράφο,  ο οποίος γέμισε ασφυκτικά και έγινε προβολή και περιγραφή του κάθε αγώνα...! ενώ στον προθάλαμο μοιραζόντουσαν τα bib και ελεγχόταν ο υποχρεωτικός εξοπλισμός και  για τους «τρεις» αγώνες!!! 

Η διαφορά θερμοκρασίας αυτή την εποχή μεταξύ ημέρας και νύχτας είναι 24 C ...

 Αρκετά μεγάλη αν σκεφτεί κανείς ότι η εκκίνηση δόθηκε στις 7 το πρωί με την θερμοκρασία γύρω στους 4 βαθμούς στο Urgup.

Βγαίνοντας από την πόλη στην άνυδρη έρημο σε ένα στρωμένο σαν χαλί μονοπάτι όπως περισσότερα εκεί στην περιοχή αντικρίσαμε εκεί στο βάθος του ορίζοντα την Ανατολή χρωματισμένη από πολλά πολύχρωμα αερόστατα.

Περάσματα μέσα από εγκαταλειμμένες αρχαίες πόλεις – φαντάσματα αλλά και άλλες νέες που είχαν χτιστεί ανάμεσα σε αυτές τις αρχαίες.

Το μονοπάτι πέρναγε μέσα από βαθιές  χαράδρες που κάποιες φορές ίσα που χώραγες να περάσεις αλλά και χαμηλά μικρά τούνελ που έπρεπε να σκύψεις αρκετά για να μην βρεις ..

Άρωμα ανατολής , οικείο όμως κατά περίεργο τρόπο.

Οι σταθμοί υποστήριξης CP ίσως αν όχι ισότιμοι , πολύ καλύτεροι και οργανωμένοι  από αυτούς που έχω συναντήσει και  σε αγώνες  στην Ευρώπη (!)
Για τους Εθελοντές νομίζω ότι εδώ μπορούμε να μάθουμε πολλά και ωφέλιμα ... (!!!)

 Αν η Τουρκική φιλοξενία  νιώθεις ότι σε «σκλαβώνει» , τότε ο τρόπος και η ευγένεια των νέων αυτών παιδιών  Εθελοντών σε ξεπερνάει.. (!)

 Στα μικρά χωριά τα χαμόγελα των απλών αυτών ανθρώπων σε κάνουν να νιώθεις τόσο οικεία και παράλληλα ασφαλής, αναρωτιέσαι  πως μπορείς να «χωρέσεις»  όλη αυτή την ομορφιά που υπάρχει γύρω σου..

 Τα χιλιόμετρα σπάνε με συχνές στάσεις προσπαθώντας να φωτογραφίσουμε και να πάρουμε  ένα μικρό κομμάτι κάθε φορά από αυτό που βλέπουμε γύρω μας.

 Όλοι σταματάνε να φωτογραφήσουν και να φωτογραφηθούν μα πάνω απ'όλους οι Τούρκοι..

 Πολλοί από αυτούς έχουν τρέξει από 4 έως και 5 φορές τον αγώνα όπως λένε, μα κάθε φορά είναι με ένα δικό του τρόπο διαφορετικός...

 Αφήνοντας πίσω τα μικρά χωριά περνάμε βαθύτερα στην άνυδρη έρημο ανεβαίνοντας τώρα στα ψηλότερα σημεία της.. οροπέδια κάτι σαν τα ζωνάρια στον Όλυμπο αλλά με πολύ μεγαλύτερη έκταση , όλη η διαδρομή του αγώνα κινείτε σε υψόμετρο χωρίς να ξεπερνάει τα 1600+ .

 Εδώ τώρα οι σταθμοί είναι σε σκηνές τύπου «τσαντήρια» που μέσα έχουν πραγματικά τα πάντα ,οι Εθελοντές το ίδιο φιλικοί και πάντα με το τεράστιο χαμόγελο, πολλοί από αυτούς μας    καλωσορίζουν λέγοντας μας «καλημέρα» ή «γεια σου» όταν καταλαβαίνουν ότι είμαστε Έλληνες, αφού πολλοί από αυτούς γνωρίζουν την Ελλάδα .

Χαλβάς, σουτζούκ λουκούμια, πίτες, γλυκά σιροπιαστά, τυρί, κουλούρια, μπανάνες , μήλα , σούπα , τσάι κ.α. απλωμένα στα τραπέζια και πάντα να μας προλαβαίνουν στο κάθε τι που τους ζητάμε.

Μετά από πολλές τραβέρσες στην αχανή έρημο φτάνουμε στο 60^ο χιλιόμετρο όπου είναι  και ο σταθμός που έχουμε τα «drop bag» μας.
Μας περιμένει φαγητό, ζεστή σούπα, αλλάξαμε ρούχα και ετοιμαστήκαμε για την νύχτα που προβλεπόταν πολύ κρύα.

Από εκεί και μετά έχουμε το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής που ουσιαστικά είναι          μαζεμένη όλη η υψομετρική του αγώνα κατά το 70%.

Βρισκόμαστε στην δύση και το βαθύ κόκκινο βάφει τον ορίζοντα..

Πέφτοντας ο ήλιος η παγωνιά κάνει αισθητή την παρουσία της, οι φακοί ανάβουν.

«Σκέφτομαι την χθεσινή ξενάγηση στην υπόγεια πόλη.. γιατί αναγκάστηκαν να χτίσουν την πόλη αυτή κάτω από το έδαφος, ποιος να ήταν ο κίνδυνος , οι επιδρομές , τα άγρια ζώα?                        Ερωτηματικά που ήρθαν να μου κάνουν παρέα στις μεγάλες παύσεις ανάμεσα σε εμένα και τους φίλους μου όταν μας βρήκε η κούραση..

Θυμάμαι την ηρεμία του ξεναγού μας, καθώς μας εξηγούσε αυτό που βλέπαμε γύρω μας, το ασύλληπτο σεληνιακό τοπίο με τους διάσπαρτους ηφαιστειακούς κώνους σαν γιγάντιες         σταγόνες που είχαν τον ρόλο των σπιτιών.

Το σεράι που μας φιλοξένησε, το φαγητό και ο όμορφος κήπος που δειπνήσαμε στο μακρύ  μοναστηριακό τραπέζι, οι μεζέδες και το τσάι, ο οντάς στο επάνω πάτωμα , απομεινάρια μια παλιάς αριστοκρατικής γενειάς των Οσμάν, σαν μια καλογυαλισμένη παλιά φωτογραφία στο βάθος του χρόνου..
Προσπάθησα να φανταστώ την οικογένεια  που κατοικούσε  σε αυτό το παλιό αρχοντικό ,       σήμερα «μουσείο» ..

Η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο με τα πέτρινα λαξεμένα οικήματα και τους ναίσκους που ανάμεσα τους ήταν και το μικροσκοπικό εκκλησάκι του Μεγάλου Βασιλείου.
 Ίσα που χώραγες να περάσεις από εκεί,  και αυτό στο πλάι...»

Τα παλαμάκια και η χαρά των Εθελοντών που βρίσκονταν έξω από τον σταθμό που πλησιάζαμε διέκοψαν τις σκέψεις μου υποδεικνύοντας μας την σκηνή που μας περίμενε η ξυλόσομπα και το τραπέζι με τα καλούδια..

Και πάντα χαμόγελα από όλους ,
 «..Γιουνάν , καλημέρα, γεια σας,  Παναθηναϊκός, Σαντορίνη, Αθήνα .. Καρντάς..» ....αδερφός..

 Άφηνα πίσω μου κάθε φορά ένα μικρό κομμάτι μου σε αυτούς τους σταθμούς..

Όπως είπα και πιο πριν, 

«....Η διαδρομή βατή μέχρι το 67-70 χλμ περίπου, μας κράτησε όλους με ένα ιδιαίτερο τρόπο «μέσα» στον αγώνα με τρόπο που θα έλεγε κάποιος «εξερευνητικό» , δεν "χόρταινες" να κοιτάς γύρω σου την ομορφιά και την εναλλαγή μεταξύ – αρχαίων - πόλεων και ερήμου, (χαράδρες, άνυδρα οροπέδια, αποξηραμένα ποτάμια , ηφαιστειογενή απομεινάρια λόφων, και αρχαία μονοπάτια), κανείς από εμάς νομίζω δεν ασχολήθηκε τόσο με το αγωνιστικό κομμάτι σε αυτό το πρώτο μέρος όσο με την πρωτόγνωρη αυτή «ηδονή» του να ανακαλύπτεις αυτό που υπήρχε εκεί πριν από εσένα και δεν το γνώριζες, άλλωστε γιατί να το κρύψουμε , την καρδιά της παρέας την είχε κλέψει η φύση , το αγωνιστικό κομμάτι είχε περάσει αν όχι σε δεύτερη στην τελευταία θέση, όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό..

Μετά το 70 χλμ γνωρίσαμε την ιδιαιτερότητα του αγώνα, αυτό που ίσως λέμε την σκληρή πλευρά του , 2000+ υψομετρικής  περίπου όταν τα ψυχικά σου αποθέματα έχουν αναλωθεί στα πρώτα 70 σαγηνευτικά χιλιόμετρα με άρωμα ανατολής.

Εδώ λοιπόν ξεκινάει το ζόρι, τα «γούστα» όπως είπε πολύ σωστά ο Διονύσης αφού μαζί μας υπήρχε και μια κυρία και δεν θα μπορούσαμε να το πούμε διαφορετικά...»

50 χιλιόμετρα σε τεχνικό έδαφος και θερμοκρασία κοντά στο μηδέν αλλά και πάλι μείναμε όλοι κοντά μέχρι το τέλος ...

Βρισκόμασταν λοιπόν στο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής ανεβοκατεβαίναμε ορεινούς όγκους μέσα σε πυκνή σκόνη σαν πούδρα, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε πολλά τμήματα της κακοτράχαλης διαδρομής που δεν είχε καμία σχέση όπως είπα με το πρώτο μισό του αγώνα.

Κατεβήκαμε προσεκτικά σχεδόν με τον κώλο από ένα ξερό κάθετο χείμαρρο με μεγάλα βράχια και λίγο πριν την αυγή βρεθήκαμε μέσα στην πόλη που ακόμα κοιμόταν παγωμένη, τρέχαμε ακολουθώντας τα σημάδια που θα μας οδηγούσαν στο τέλος του ταξιδιού..

O αμανές του Ιμάμη έσπασε την ησυχία της νύχτας, μετά τον τελευταίο λοφίσκο  γύρω από το υδραγωγείο και αντικρίσαμε στο βάθος τα  banner  της Salomon, είχαμε φτάσει στο τέλος, η μικρή σημαιούλα μας ξεδιπλώθηκε από το σακίδιο για να μας συντροφέψει ...

Μια αγκαλιά όλοι μας , Έλληνες και Τούρκοι αθλητές , η αγκαλιά δεν έχει χρώματα..  

Το ευχαριστώ μπορεί να ακούγεται πολύ μικρό για τα παιδιά της Advendure που οργάνωσαν  αυτό το μαγικό ταξίδι στον χρόνο με τις καλύτερες προϋποθέσεις σε παροχές, διαμονή, μετακινήσεις, ξεναγήσεις,  Δημήτρη Τρουπή και Τάκη Τσογκαράκη τα μπράβο ανήκουν πραγματικά σε αυτούς αλλά και στην άψογη διοργάνωση της Ομάδας της  Salomon Cappadocia Ultra Trail , στα νέα παιδιά τους Εθελοντές που οι περισσότεροι είχαν την ηλικία του γιου μου , την παιδεία των ανθρώπων αυτών που έχουν ίσως ανακαλύψει την μυστική συνταγή να κερδίζουν με μεγάλη ευγένεια αυτό που κάποιοι από εμάς θεωρούμε δεδομένο και απλά το προσπερνάμε.

Το "ταξίδι" αυτό το αφιερώνω στους συντρόφους μου συντρέχτες που βρεθήκαμε μαζί στα μονοπάτια στην "Γη των Όμορφων Αλόγων", Κώστα, Διονύση και Ντραγκάνα.