Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Οδοιπορικόν στο Άγιον Όρος



Το Οδοιπορικό στο Άγιον Όρος για την παρέα των πέντε φίλων από την Αθήνα ξεκινάει από το λιμάνι της Ουρανούπολης μετά μία περιπετειώδη νύχτα με το κτελ Θεσσαλονίκης και στην συνέχεια με το κτελ Χαλκιδικής .
Επέστρεφα στο 'Ορος μετά από 14 χρόνια με τέσσερις φίλους τον Νίκο τον Γιάννη τον Ντίνο και τον Ηλία .





Το αρχικό πλάνο μας ήταν να πάρουμε την πρώτη ανταπόκριση από την Ουρανούπολη στις 8.00  (ταχύπλοο Μικρά Αγία Άννα) για την Σκήτη της Αγίας Άννας και μετά πεζοπορία μέχρι την Μονή Μεγίστης Λαύρας από το κάτω μονοπάτι που πέρναγε από Κατουνάκια, Καρούλια , Καυσοκαλύβια , Σκήτη Προδρόμου και να καταλύσουμε στην Μεγίστη Λαύρα.
Και την επομένη να επιχειρούσαμε την ανάβαση στον Άθω αν μας το επέτρεπε και ο καιρός από το πάνω μονοπάτι που πέρναγε από τον "σταυρό"*.


Ατυχώς φτάσαμε με καθυστέρηση στην Ουρανούπολη περάσαμε γρήγορα από το γραφείο επισκεπτών να πάρουμε τα "Διαμονητήρια μας " και αφού περάσαμε το σχετικό έλεγχο από τελωνείο και αστυνομία πήραμε το πλοίο των 9.45 για Δάφνη (το κεντρικό λιμάνι του Αγίου Όρους), έτσι μέσα στο πλοίο μετά από μια γρήγορη σύσκεψη αποφασίστηκε  να ξεκινήσουμε το οδοιπορικό μας από την Δάφνη πεζοπορώντας μέχρι και την Ι.Μονή Διονυσίου που ήταν και ο πρώτος μας προορισμός επιστροφής .



Το πλοίο άφηνε πίσω του τους αρσανάδες* από τις πρώτες μονές Δοχειαρίου και την τεράστια Παντελεήμονος με τους εντυπωσιακούς πράσινους κρεμμυδόσχημους τρούλους.
Οι γλάροι ήταν συντροφιά μας σε όλο το ταξίδι μέχρι και την Δάφνη.



Η Δάφνη είχε αλλάξει πολύ,  είχε περισσότερα μαγαζάκια από ότι θυμόμουν και γινόταν ένας χαμός από κόσμο, εργάτες , προσκυνητές , καλόγεροι περιμένοντας τις ανταποκρίσεις των επόμενων πλοίων για κάτω ( τα επόμενα λιμάνια του Όρους) και άλλοι περιμένοντας τα τοπικά λεωφορεία για την πρωτεύουσα τις Καρυές αλλά και κάποια μοναστήρια.
Το δικό μας οδοιπορικό λοιπόν ξεκινάει στην ουσία από εδώ αφήνοντας πίσω μας το κεντρικό λιμάνι και ανηφορίζοντας τον μεγάλο χωματόδρομο για την μονή Σίμωνος Πέτρας.





Ο χωματόδρομος αυτός γύρω στα 7 χιλιόμετρα ανηφόριζε μετά από μεγάλες κλίσεις και έπιανε το ίσιωμα μέχρι την Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας σε μια διαδρομή με μεγάλη υψομετρική διαφορά , ευτυχώς τα μπατόν έκαναν δουλειά μιας και τα σακίδια ήταν καλά φορτωμένα .
Η συνάντηση με τον πατέρα Ιάκωβο μου έδωσε μεγάλη χαρά μιας και είχα να τον δω 14 χρόνια από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Όρος , βρισκόταν στην μέση του χωματόδρομου 500 μ πριν την Μονή με άλλους δύο καλόγερους και φύτευαν ένα πεύκο στην άκρη του δρόμου , δεν δυσκολεύτηκα να διακρίνω την φιγούρα του αλλά και την φωνή του, ο μοναχός που φύτευε το πεύκο μίλαγε σπαστά ελληνικά με σέρβικη προφορά και είχε πάνω από δέκα μπαλώματα στο ράσο του.
Γνώρισα τους φίλους μου στον πατέρα Ιάκωβο που τους χαιρέτησε όλους έναν έναν , είχαμε μεγαλώσει κατά μόλις 14 χρόνια και ο πατέρας Ιάκωβος σαν να ήταν εχθές δεν είχε αλλάξει καθόλου παρά μόνο το άσπρο γκρίζο στα γένια και τα μαλλιά  , μιλήσαμε λίγο για δέκα λεπτά και αμέσως μετά συνεχίσαμε μιας και ο στόχος μας την πρώτη ημέρα ήταν να περάσουμε την Σίμωνος Πέτρας και την Ι.Μ.Γρηγορίου , και να καταλύσουμε στην Ι.Μ.Διονυσίου μιας και εκεί θα επιστρέφαμε για την αλλαγή του χρόνου 12-13/01 με το παλιό ημερολόγιο .



Το τοπίο ήδη μας είχε εντυπωσιάσει σε σημείο που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς με λέξεις, περνώντας μέσα από την Σιμωνόπετρα και θαυμάζοντας τα εντυπωσιακά σοκάκια και τα βυζαντινά οικήματα της μονής ίσως μια από τις πιο εντυπωσιακές στην Αθωνική πολιτεία  κατηφορίζοντας τις πεζούλες για την Ι.Μ.Γρηγορίου ξεκίνησε και το επίσημο άτυπα αγιορείτικο μονοπάτι .




Κατεβαίνοντας και ανηφορίζοντας το μονοπάτι ,(τεχνικό με φυτευτή πέτρα σε όλο το μήκος του και μεγάλες κλίσεις) πέσαμε σε κουμαριές φορτωμένες ώριμα κούμαρα και εννοείται ότι πήραμε την ευλογία τους.
Φτάνοντας μετά από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που ίσως δεν πατιέται πολύ συχνά στην Ι.Μ.Γρηγορίου χωρίς να σταματήσουμε συνεχίσαμε φορτωμένοι για τον τελικό προορισμό της ημέρας .



Η Ι.Μ.Γρηγορίου ήταν σαν πλοίο στην άκρη της θάλασσας έτσι όπως την θυμόμουν από παλιά .
Στο βάθος κάποιες ψαρόβαρκες έπιαναν τον αρσανά* της μονής ακριβώς από κάτω.
Το επόμενο μονοπάτι μετά την Γρηγορίου ήταν ένα πυκνό δύσβατο επίσης τεχνικό μονοπάτι , στενό με επίσης φυτευτή πέτρα που σε κάποια σημεία υπήρχε μεγάλη δυσκολία να περάσεις μιας και η βλάστηση το είχε φράξει πραγματικά σε πολλά σημεία , φαινόταν ότι τα μονοπάτια αυτά δεν είχαν καθαριστεί για πολλά χρόνια.

Το καθολικό της Ι.Μ.Γρηγορίου



Πιάσαμε λοιπόν τον ανήφορο για ακόμα μια φορά , μια δυνατή υψομετρική πάλι σε τεχνικό μονοπάτι.
Οι κλίσεις και η κατάβαση για την Ι.Μ. Διονυσίου ήταν πολύ μεγάλη και απότομη , (η υψομετρική θετική διαφορά από Ι.Μ.Διονυσίου - Δάφνη είναι γύρω στα 850μ+) και το μονοπάτι  τεχνικό , με φυτευτή πέτρα στο 80% της διαδρομής.
Επιτέλους από ψηλά φάνηκε η εντυπωσιακή μονή , έμοιαζε από ψηλά με πολιτεία ολόκληρη.



Εκείνη την ώρα ακούσαμε και τα σήμαντρα από ψηλά .
Σε όλη την διάρκεια του οδοιπορικού μας από την Δάφνη μέχρι τον Άθωνα και πίσω η Θάλασσα ,το απέραντο γαλάζιο ήταν πάντα σύντροφός μας , ειλικρινά κάτι που το συζητήσαμε πολλές φορές κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο , τεχνικά δύσκολα μονοπάτια με κλίσεις και η Θάλασσα πάντα δίπλα σου άλλες φορές την έβλεπες από τα 2033μ ύψος και άλλες από το 0 πάντα όμως στα αριστερά σου ή στα δεξιά σου.





Ένα έργο τέχνης πραγματικά , ένα βυζαντινό κάστρο , ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια προς το Αρχονταρίκι* εκείνη την ώρα έδυε και ο ήλιος , εικόνες με εναλλαγή στο μπλε από αυτές που φυλακίζονται μέσα σου για πάντα.
Περάσαμε στον περίβολο της μονής και κάτσαμε να χαζεύουμε στην μεγάλη πεζούλα το ηλιοβασίλεμα .
Μας φώναξε από το βάθος μια αδύνατη σιλουέτα ο πατέρας Σπυρίδων, και μας οδήγησε στο αρχονταρίκι* να κεραστούμε λουκούμι και τσίπουρο.
Μας οδήγησαν στο δωμάτιο μας και κάλεσαν να πάμε στην κουζίνα να φάμε κάτι γιατί η τράπεζα* είχε τελειώσει στις 4 με το ωράριο της μονής.
Σούπα με ρύζι και λίγα λαχανικά χωρίς λάδι και ελίτσες με ζυμωτό ψωμί.
Η φιλοξενία δεν περιγράφεται παντού ήταν δεδομένη , οι άνθρωποι αυτοί άνοιγαν την αγκαλιά τους , μοναδικοί στρατιώτες σε ένα πειθαρχημένο σύστημα εναλλαγής εργασίας, προσευχής , νηστείας και πολύ λίγης ξεκούρασης.


Σηκωθήκαμε νωρίς να παρακολουθήσουμε την αγρυπνία στο καθολικό* με το φως των λιγοστών κεριών μόνο, η βυζαντινή κληρονομιά έτσι όπως είχε σωθεί μέχρι σήμερα εκεί.
Η Τράπεζα ήταν στις 8.00 ακριβώς μπήκαμε στην μεγάλη αίθουσα που είχε αγιογραφίες από τον Ζώρζης* (16ος αιων.) και τους μαθητές του.


Το θέμα ήταν ότι ενώ έτρωγες παράλληλα προσπαθούσες να κοιτάξεις όλες αυτές τις εικόνες γύρω σου προσπαθώντας να καλύψεις ταυτόχρονα και την ανάγκη των ματιών να χορτάσουν όλο αυτό που συνέβαινε γύρω σου μέσα από τους μοναδικούς ήχους που έκαναν τα κουτάλια με τα ανοξείδωτα βαθιά πιάτα μιας και ήταν και ο μοναδικός ήχος μέσα στην μεγάλη τράπεζα μαζί με τα λόγια της λεπτής σιλουέτας σκαρφαλωμένης σε ένα είδος άμβωνα που εκφωνούσε μια παραβολή σε όλη την διάρκεια του φαγητού.



Μετά το φαγητό περάσαμε στο αρχονταρίκι που ο καθένας έφτιαξε τον καφέ του και μετά μια σύντομη περιήγηση στα οικήματα της μονής ετοιμαστήκαμε για την ανάβαση στον Άθωνα και προορισμό την Σκήτη της Αγίας Άννας.



Ι.Μ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ-Ι.Μ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ-Ν.ΣΚΗΤΗ-ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ-ΣΤΑΥΡΟΣ-ΠΑΝΑΓΙΑ-ΑΘΩΝΑΣ-ΠΑΝΑΓΙΑ-ΣΤΑΥΡΟΣ-ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ.
Από εδώ ξεκινάει και η δεύτερη μέρα στο οδοιπορικό μας στην Αθωνική πολιτεία .
Ι.Μονή Διονυσίου -Ι.Μ. Αποστόλου Παύλου-Ν.Σκήτη-Σκήτη Αγίας Άννας-Σταυρός(800+) -Παναγιά (1500+)-Άθωνας (2033+)-Αγία Άννα.



Φορτωθήκαμε και ξεκινήσαμε το ανηφορικό μονοπάτι που θα μας πήγαινε στην μονή Α.Παύλου και από εκεί θα συνεχίζαμε για Αγία Άννα και εν συνεχεία Άθωνα κορυφή.
Μετά από πολλές τραβέρσες και εναλλαγές κλίσεις πραγματικά πολύ δύσκολο μονοπάτι είδαμε από ψηλά την μονή , μια πολιτεία ολόκληρη μόνη της , ένα απόρθητο κάστρο.



Φτάσαμε χαμηλά στα χαλίκια της θάλασσας , στην ακτή , τον άτυπο αρσανά* της μονής Αποστόλου Παύλου, οικήματα βυζαντινά που ήταν όλα υπό κατασκευή με σκαλωσιές , μνημεία που δεν βάζει το μυαλό του ανθρώπου , μνημεία παντού που σε σταματούν και σε αναγκάζουν να τα φωτογραφίσεις , θέλαμε να κινηθούμε χωρίς να καθυστερήσουμε πολύ για την μονή Διονυσίου αλλά
μας ήταν αδύνατο .
Ησυχία παντού δεν ακουγόταν τίποτα μόνο κάποιες στιγμές τα σήμαντρα από την μονή , τίποτε άλλο απόλυτη ησυχία παντού γύρω μας , δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος εκτός από τα βήματα μας στο μονοπάτι.



Στρίβοντας μπροστά από τον αρσανά* της μονής πήραμε την ανηφόρα του μονοπατιού για την Ν.Σκήτη που προηγείτο της Αγίας Άννας .
Κόντρα ανηφόρα, οι σκήτες ήταν σκαρφαλωμένες στα 400+ , περνώντας την Νέα σκήτη πιάσαμε τα πλατιά σκαλοπάτια για την Αγία Άννα.
Τα σκαλοπάτια είναι κατασκευασμένα εκεί τα τελευταία χρόνια για να ανεβάζουν τα υλικά και τις προμήθειες εκεί τα μουλάρια , πριν τα μουλάρια όλα αυτά ανέβαιναν εκεί από τους μοναχούς στην πλάτη ( τσιμέντα , σίδερα, ξυλεία κ.α.) περίπου 330+ μ από τον αρσανά της σκήτης όλο ανηφόρα .



Φτάσαμε στην Αγία Άννα κεραστήκαμε από τον Αρχοντάρη , προσκυνήσαμε στο Κυριακό* την θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννης και ξεκινήσαμε για τον σταυρό* και μετά τον Άθωνα με σχέδιο να διανυκτερεύσουμε στην Παναγιά το καταφύγιο πριν την κορυφή στα 1500μ.
Μας ρώτησε ο Δικαίος* της Σκήτης αν θα ξαναγυρίζαμε για να μας υπολογίζει για φαγητό και διαμονή αλλά του είπαμε ευγενικά πως σχεδιάζαμε να διανυκτερεύσουμε επάνω .
Γεμίσαμε νερό και μας είπαν ότι υπήρχε νερό και στον σταυρό* αλλά και στο πηγάδι μέσα στην Παναγιά , έτσι ξεκινήσαμε για επάνω .


Μετά μεγάλη ανηφόρα σε τεχνικό μονοπάτι με φυτευτή πέτρα (550+ περίπου ) φτάσαμε στον σταυρό* το σημείο που διασταυρωνόντουσαν όλα τα μονοπάτια , το είχα φανταστεί σαν μια μεγάλη διασταύρωση αλλά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια στενή πυκνή διασταύρωση που ίσα που χώραγε δύο άτομα μαζί στο πλάτος με ιδιόχειρες πινακίδες δείκτες , ένα μεγάλο σταυρό και εικονοστάσι.
Εκεί μας άφησε και ο Νίκος για να γυρίσει πίσω μιας και δεν είχε μαζί του εξοπλισμό για να συνεχίσει.


Η θέα σε όλη αυτή την διαδρομή από την σκήτη μέχρι τον σταυρό αλλά και μέχρι τον Άθωνα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους που πραγματικά είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς με λέξεις.
Η πηγή όμως δεν είχε νερό όπως ειπώθηκε  και η ποτίστρα πίσω από τον σταυρό στο μονοπάτι για τον Άθωνα ήταν στεγνή.
Αλλά και γύρω εκεί δεν υπήρχε νερό πουθενά , η μόνη μας ελπίδα ήταν το πηγάδι στην Παναγιά , το συζητήσαμε μεταξύ μας γιατί ήταν πολύ ζεστή μέρα και με την κόντρα ανηφόρα στο μονοπάτι είχαμε καταναλώσει περίπου το μισό νερό μέχρι εκεί.

Ο Προφήτης Ηλίας έτσι όπως φαίνεται από την πλαγιά του Άθωνα .


Το καταφύγιο της Παναγιάς στα 1500+μ πριν την κορυφή του Άθωνα, αν έχει κάποιος νερό μαζί του μπορεί να διανυκτερεύσει εκεί.
Ανεβαίνοντας το μοναδικό σε ομορφιά μονοπάτι και αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και φτάνοντας στα 1500+ είδαμε και το καταφύγιο της Παναγιάς κάτω από την σκιά του Άθωνα .
Μπαίνοντας στο καταφύγιο το πρώτο μας μέλημα ήταν το νερό , τραβώντας το σιδερένιο καπάκι από το πηγάδι και ανεβάζοντας νερό συνειδητοποιήσαμε ότι το νερό ήταν ακατάλληλο καθώς κολυμπούσαν διάφορα μέσα στον σιδερένιο κουβά .


Άποψη του καταφυγίου της Παναγιάς ανεβαίνοντας προς την κορυφή του Άθωνα(2033+)



Η χιονούρα  στα τελευταία 50μ πριν την κορυφή , ειχε παγώσει και ήθελε προσοχή γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο σημείο.

Άθωνας κορυφή στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Άθωνας 2033+

Με τον Γιάννη και τον Μάξιμο.

Άποψη από την Παναγιά στα 1500+
Το σχέδιο της διανυκτέρευσης τώρα ξεχάστηκε και αποφασίστηκε να αφήσουμε τα πράγματα μας εκεί και μόνο με μπατόν και τα είδη πρώτης ανάγκης ( αλουμινοκουβέρτα , φαρμακείο και ότι νερό μας είχε απομείνει ) να ανεβούμε γρήγορα στον Άθωνα και να κατεβούμε γρήγορα να πάρουμε τα πράγματα από την Παναγιά και να επιστρέψουμε στην σκήτη πριν πέσει το φως , άλλωστε και να έκλειναν οι πόρτες της σκήτης εμείς νερό θα πίναμε μόνο και ύπνο θα κάναμε οπουδήποτε μιας και είχαμε τα sleepingbags μαζί μας .
Πήραμε μόνο το νερό μας και  τα είδη πρώτης ανάγκης.
Νομίζω αυτή ήταν και η πιο γρήγορη ανάβαση που έχω κάνει σε κορυφή , είχαμε πιάσει απίστευτο ρυθμό με τον Ντίνο στο μονοπάτι ενώ ο Ηλίας ανέβαινε κόντρα για να πατήσει πρώτος την κορυφή από αριστερά μας , ο Γιάννης λίγο πιο πίσω μας 200μ μιας και δεν είχε μαζί του μπατόν και δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να ανεβαίνει με όλο το βάρος στην πλάτη μέχρι την Παναγιά .
Ο Ηλίας έφτασε κορυφή και μετά από λίγο φτάσαμε και εμείς προσέχοντας το επικίνδυνο κομμάτι πάγου που δεν μπορούσες να σταθείς κυριολεκτικά 50 μ από την κορυφή.
Η θέα απίστευτη , ο επιβλητικός σταυρός της μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην μύτη του βράχου, σκαρφαλώσαμε κοιτώντας την θέα γύρω μας.
Στην κορυφή υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι με λίγες εικόνες αφιερωμένο στους δώδεκα αόρατους μοναχούς* , εκεί έμεναν μέσα δύο ρώσοι προσκυνητές ο Γιάννης που ζούσε στην Θεσσαλονίκη και μίλαγε σπαστά ελληνικά και ο Μάξιμος .
Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες παρέα στην κορυφή και μας ρώτησαν αν θέλαμε νερό, μας είπαν ότι είχαν νερό από το πηγάδι, αρνηθήκαμε ευγενικά , καθώς ο Γιάννης από την παρέα μας έσπασε τον πάγο από μια σκάφη και ήπιε νερό αν και κανείς δεν ήξερε από πότε ήταν εκεί το νερό.(!!!)
Εγώ έφαγα χιόνι από καθαρό σημείο όσο μπορούσα να διακρίνω .
Νομίζω έτσι πέρασε μισή ώρα επάνω και την ώρα που αποφασίσαμε να κατεβούμε μαγνητισμένοι από την ομορφιά που βλέπαμε τριγύρω μας που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λέξεις,
πάτησαν την κορυφή τρεις αναρριχητές επίσης ρώσοι με απίστευτο εξοπλισμό .
Χαιρετηθήκαμε και αφήσαμε γρήγορα την κορυφή για να συνεχίσουμε για την Παναγιά που είχαμε αφήσει τα πράγματα μας.
Η κατάβαση για την Παναγιά είχε ιδιαίτερη τεχνική δυσκολία μιας και τρέχαμε σε όλο το μήκος του μονοπατιού μέχρι το καταφύγιο.




Πήραμε ξανά τον εξοπλισμό μας από την Παναγιά και συνεχίσαμε για κάτω , τραβερσάροντας ευκολότερα τώρα μιας και είχαμε κατηφόρα .
Φτάσαμε σταυρό και μετά πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι για Αγία Άννα προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε μαζί τους τηλεφωνικώς για την άφιξη μας μιας και τους είχαμε πει ότι θα διανυκτερεύαμε επάνω.
Φτάσαμε στην σκήτη μαγεμένοι από το ηλιοβασίλεμα που μας έκλεψε την ματιά μέχρι να φτάσουμε χαμηλά .





Φτάσαμε την ώρα της τράπεζας, μας οδήγησαν στην τράπεζα για φαγητό ενώ είχαμε πιει ήδη περίπου δύο λίτρα νερό ο καθένας μας !
Η τράπεζα είχε μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα και παντζάρια με ελιές και μήλο.
Τι άλλο να ζητούσε κανείς ? !!!
Μετά το φαγητό μας έδωσαν δωμάτιο και πέσαμε να ξεκουραστούμε .
Πέρασε το απόγευμα συζητώντας για όλα αυτά που είχαμε δει από εκεί ψηλά αλλά και όλα αυτά που τα μάτια και το μυαλό αχόρταγα προσπαθούσαν να χωρέσουν.
Ήδη είχαμε βάλει κάτω το πλάνο της επόμενης μέρας που ήταν η πεζοπορία στα νότια πια Κατουνάκια, Καρούλια , Καυσοκαλύβια .


ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ-ΚΑΡΟΥΛΙΑ-ΣΤΑΥΡΟΣ-ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ- ΣΤΑΥΡΟΣ-ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ-Ι.Μ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
Το επόμενο πρωί νωρίς  μας βρήκε στο Κυριακό* της σκήτης μιας και ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου με το παλιό ημερολόγιο στην Κυριακάτικη λειτουργία με κατανυκτική ατμόσφαιρα στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής.
Μετά τον καφέ και τα "κεράσματα".αφήσαμε τα σακίδια στην μονή μιας και θα ξαναπερνούσαμε στην επιστροφή από εκεί πάλι, έτσι πήραμε μόνο ένα σακίδιο μαζί μας με τα απολύτως απαραίτητα το οποίο θα κουβάλαγε ο Ντίνος.
'Ετσι λοιπόν ξεκινήσαμε για νότια από το ψηλότερο από τα τρία μονοπάτια που έφευγαν παράλληλα από την σκήτη με προορισμό τα Κατουνάκια .
Ο καιρός ήταν με το μέρος μας όπως και στον Άθωνα , καλοκαίρι , ούτε καν άνοιξη!
Ξεκινήσαμε τις μεγάλες ατέλειωτες τραβέρσες κατεβαίνοντας στον όρμο που ήταν κρυμμένα καλά τα Κατουνάκια .




Το μονοπάτι τεχνικό απότομο με φυσικά σκαλοπάτια που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν ήταν σμιλευμένα από την φύση ή τον άνθρωπο.
Εδώ ζουν και εργάζονται αγιογράφοι-μοναχοί και ανάμεσα τους οι Δανιηλαίοι, δηλαδή πνευματικά παιδιά του Δανιήλ που το 1875 ίδρυσε ένα ησυχαστήριο, καταφύγιο προσευχής και εργαστήρι βυζαντινής αγιογραφίας σε αυτήν την μοναδική τοποθεσία.
Φτάνοντας χαμηλά στην θάλασσα συναντήσαμε 4 μουλάρια φορτωμένα να ανεβαίνουν το κατόπι με δύο μοναχούς καβάλα , ένας εξ αυτών Πιερουτσάκος με καταγωγή το Γύθειο στον σύντομο διάλογο που είχαμε μαζί τους.

Το μονοπάτι για τα Κατουνάκια .

Κατουνάκια , ανεβαίνοντας το μονοπάτι αγώγι  και αγωγιάτης.
Εκεί δεξιά καμιά ογδονταριά μέτρα ψηλότερα από την θάλασσα μπήκαμε με τον Ηλία  στο κελί του πατέρα Συμεών, μικρό με το ξύλινο χαγιάτι του κρεμασμένο πάνω από τον αρσανά* του οικισμού και με θέα το απέραντο γαλάζιο.
Ο γέρος ασκητής , 72 ετών ,Σέρβος στην καταγωγή πολύ λεπτή φιγούρα με μια μοναδική γαλήνη  ζωγραφισμένη σε κάθε του κίνηση.
Μας ευχήθηκε καλή χρονιά και μας κέρασε ένα μοναδικής γεύσης τσίπουρο από δαμάσκηνα , δεν είχα ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο ομολογώ όπως μας είπε η απόσταξη γινόταν στην Μ.Χιλανδαρίου.
Μείναμε κρεμασμένοι στο ξύλινο χαγιάτι να χαζεύουμε το μπλε και την ηρεμία και πραγματικά σας λέω εκεί έχασα και τον χρόνο.

Ο πατέρας Συμεών , η αίσθηση του ελάχιστου το μεγάλο μάθημα.

Ο Αρσανάς στα Κατουνάκια από το κελί του γέροντα Συμεών.

Στην παρέα τώρα μπήκε και μια από τις γάτες του και αφού μιλήσαμε για κάμποσο τον χαιρετήσαμε και συνεχίσαμε για να συναντήσουμε τον Γιάννη και τον Ντίνο που μας περίμεναν στον αρσανά.
Ξεκινήσαμε την τραβέρσα της ανάβασης από το επόμενο μονοπάτι που ξεκίναγε από εκεί για το ύψος του σταυρού* ( ανάβαση δηλαδή πάλι στα 800+ εφόσον βρισκόμασταν στο σημείο της θάλασσας.
Και κάπου εκεί ανεβαίνοντας μια φωνή μας σταματάει λέγοντας μας ότι από εδώ δεν μπορούμε να πάμε πουθενά , ρωτώντας μας" που πάτε από εδώ..." , "δεν πάει πουθενά από εδώ...".
Μια μικρή φιγούρα γύρω στο 1.60 πρέπει να ήταν πάνω από 90 με πλαστικές παντόφλες και ένα ράσο με πολλά μπαλώματα το ένα πάνω στο άλλο και "πιασμένο" με μια μεγάλη παραμάνα, ένα λεπτό κομποσχοίνι στα χέρια και μια προσευχή, μας "σταμάτησε" εκεί το μυαλό για ένα μισάωρο .
Δύσκολο να περιγράψω αυτά που μας είπε ο γέροντας Μιχαήλ ο οποίος πρέπει να ήταν και τυφλός , θα το κρατήσουμε καλά όμως μέσα μας και οι τέσσερις και αφού πήραμε ευλογία και τον χαιρετήσαμε συνεχίσαμε προς τα πάνω μιας και "ήμασταν στο σωστό μονοπάτι" !
Τα καρούλια αριστερά και πίσω μας κρεμασμένα στον γκρεμό , ασκητές σαν τους αετούς σε μικρά παραπήγματα από τσίγκους και ελενίτ κρεμασμένοι στο πουθενά .

Το καλύβι του γέροντα Μιχαήλ στα Καρούλια .
Καρούλια , εκεί που ζουν οι ήρωες του Όρους .
Εκεί σταμάταγε το μυαλό και ο χρόνος .
Στο Όρος νιώθεις ότι δεν υπάρχει χρόνος έτσι όπως ακριβώς τον περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στους "Δαιμονισμένους".
Συνεχίσαμε την ανάβαση από το μονοπάτι αυτό που σταδιακά ήταν ένα στενό λούκι για να κατεβαίνει το νερό χαμηλά , έτσι μπήκαμε στο δασωτό με συνεχή κόντρα μέχρι να φτάσουμε επάνω .
Έτσι μετά από ώρα φτάσαμε και στον σταυρό* , γενικά κινούμασταν γρήγορα μιας και "αχόρταγα"  προσπαθούσαμε να δούμε όσο περισσότερες "εικόνες" γινόταν, νομίζω κοινό συναίσθημα για όλους.
Ένα μοναδικό δασωτό μονοπάτι (θύμιζε Μαίναλο) ξεκινώντας από τον σταυρό* και περνώντας πάνω από τον Άγιο Βασίλειο και την Κερασιά μετά από πολλές απότομες τραβέρσες μας έβγαλε στο μονοπάτι που κατέβαινε για Καυσοκαλύβια , ένα μοναδικής ομορφιάς μονοπάτι που κατεβαίνοντας απότομα από το 800+ περίπου στο 0 συνδύαζε σε φύση την Ροδόπη, το Μαίναλο , τον Όλυμπο και τα Ζαγοροχώρια , όλα μαζί σε μια διαδρομή τι να πει κανείς, είχαμε μείνει εκστασιασμένοι από αυτό που αντικρίζαμε μπροστά μας.

Κερασιά , Αγίου Όρους 

Κατεβαίνοντας για Καυσοκαλύβια 

Το μονοπάτι για τα Καυσοκαλύβια και τα Ασκητικά καταλύματα του Αθωνικού Μοναχισμού.


Μονοπάτι μοναδικής ομορφιάς για τα Καυσοκαλύβια .

Φτάσαμε λοιπόν στο Κυριακό* των Καυσοκαλυβίων και εκεί συναντήσαμε τον πατέρα Μακαρίωνα ένα νέο μοναχό που μας φίλεψε ψωμί, ελιές και κρύο νερό , συζητώντας ότι αυτό θα μας "κράταγε" και για τον ανήφορο της επιστροφής μας.
Μείναμε για λίγη ώρα στο αρχονταρίκι παρατηρώντας τα κτίσματα του παραθαλάσσιου οικισμού και γράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών τα ονόματα μας και αφού ευχαριστήσαμε και χαιρετήσαμε τον μοναχό πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Στο αρχονταρίκι της κεντρικής σκήτης Καυσοκαλυβίων.

Καυσοκαλύβια

Πήραμε τον ανήφορο ξανά να βγούμε στην επάνω , θυμάμαι δεν μιλήσαμε καθόλου ανεβαίνοντας παρά βάλαμε σε μια πειθαρχεία μυαλό και σώμα να πιάσουμε κορυφή , ξαναμπήκαμε στο δασωτό και σιγά σιγά έπεσε και η κλίση και φτάσαμε επάνω , εκεί σταματήσαμε για λίγο χαζεύοντας την πυκνή βλάστηση ξεκινώντας πάλι πιο ήρεμα για την σκήτη της Αγίας Άννας που είχαμε και τα σακίδια μας και θα συνεχίζαμε μέχρι την Διονυσίου που εκεί θα καταλύαμε πάλι το βράδυ.

Το μονοπάτι κοντά στον σταυρό μας θύμισε Μαίναλο.



Φτάσαμε στην Αγία Άννα και φορτωθήκαμε πάλι τα σακίδια και ξεκινήσαμε για την Νέα Σκήτη , την Ι.Μ.Αποστόλου Παύλου και με τελικό προορισμό της ημέρας την  Διονυσίου.
Τα πόδια μας είχαν βαρύνει αρκετά τώρα , αριστερά μας η θάλασσα και μια απίστευτη ηρεμία σύντροφός μας καθώς κατεβαίναμε το κατόπι περνώντας από τους στάβλους της Ν.Σκήτης την ώρα εκείνη που τα μουλάρια αφημένα έβοσκαν και έπιναν νερό δεξιά μας .


 Το μονοπάτι τώρα ήταν πιο βατό και εμείς περισσότερο "γεμάτοι " από ποτέ.
Φτάσαμε μετά από δύο τρεις συνεχόμενους όρμους στο μονοπάτι για την Ι.Μ.Αγίου Παύλου.
Πατήσαμε τα χαλίκια χαμηλά στον αρσανά* , κάποια φώτα ήταν ήδη αναμμένα περιμένοντας ίσως την άτυπη νέα χρονιά σε λίγες ώρες .
Περπατούσαμε χαζεύοντας το τεράστιο αυτό μοναστήρι-πολιτεία .
Έφτασε η στιγμή που θα μπαίναμε στο επόμενο μονοπάτι και το πιο δύσκολο από ότι θυμόταν ο Ντίνος , μέσα σε 300 περίπου μέτρα θα μας ανέβαζε στα 100+ από το ύψος της θάλασσας για να δούμε την Διονυσίου.
Τα πόδια λίγο βαριά καθώς ανεβαίναμε φορτωμένοι το κάθετο μονοπάτι, ξέραμε ότι ήταν το τελευταίο ανηφορικό τμήμα καθώς σε λίγο θα βλέπαμε την μονή μπροστά μας .
Εκεί συνειδητοποιείς πόσο χρήσιμα είναι τα μπατόν.
Μετά από λίγο αντικρίσαμε την μονή  , μπήκαμε στον περίβολο με το ηλιοβασίλεμα  καθώς "βούταγε" στο Αιγαίο αριστερά μας.


Καθίσαμε για λίγο και το χαζεύαμε και αμέσως μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιο.
Η Τράπεζα είχε τελειώσει από νωρίς , τρέξαμε στην κουζίνα , υπήρχε μόνο ένα πιάτο φακές ένα πιατάκι με ελιές και 3 φέτες ψωμί για τέσσερα άτομα.
Μοιραστήκαμε με 4 κουτάλια τις κρύες φακές και ίσως ήταν οι πιο γλυκές φακές που είχα φάει , μοιραζόμασταν το πιάτο της ημέρας και κοιταζόμασταν χωρίς να μιλάμε.


Το απόγευμα εκείνο κύλισε βρίσκοντάς μας στο δωμάτιο σε μια συζήτηση εφ'όλης της ύλης μιας και την επομένη μετά την τράπεζα ο Ντίνος με τον Γιάννη θα έφευγαν για Ουρανούπολη ενώ εμείς θα συνεχίζαμε για την πρωτεύουσα τις Καρυές .
Στις 21.00 πήγαμε να παρακολουθήσουμε λίγο την αγρυπνία όπως πάντα με κατανυκτική διάθεση στο σκοτεινό καθολικό* και μετά από κανένα δίωρο πέσαμε για ύπνο .
Την επομένη στις 6 είχε λειτουργία και μετά τράπεζα με ψάρι, σαλάτα και κόκκινο κρασί.
Μείναμε αρκετή ώρα στην τραπέζα με τον Νίκο ενώ είχε τελειώσει το φαγητό χαζεύοντας τις μοναδικές αγιογραφίες του Ζώρζη και των μαθητών του.


Στον αρσανά της Διονυσίου περιμένοντας το πλοίο της γραμμής.

Αφού χαιρετήσαμε τους φίλους που έφευγαν κατεβήκαμε στον αρσανά της μονής με τον Ηλία και τον Νίκο ευχαριστώντας τους μοναχούς της Διονυσίου και τον αρχοντάρη πατέρα Παύλο για την φιλοξενία περιμένοντας το πλοίο της γραμμής για την Δάφνη.
Ο Ντίνος με τον Γιάννη έφυγαν πάλι με τα πόδια για πίσω τους συναντήσαμε αργότερα στην Δάφνη αφού κάλυψαν και εκείνη την ημέρα 9 χλμ περίπου με 850+ υψομετρική.


Στην Δάφνη.

Στην Δάφνη το κεντρικό λιμάνι έχει κάποια μαγαζιά  ήταν το σημείο που έφευγαν πλοία και λεωφορεία για διάφορες κατευθύνσεις του Όρους εμείς ( Ηλίας και Νίκος) πήραμε το λεωφορείο για την πρωτεύουσα τις Καρυές .


Οι τεράστιες καμπάνες στην είσοδο της Σκήτης.

Σκήτη Αγίου Ανδρέα
Οι γάτες παντού γύρω μας.


Η Αθωνιάδα Ακαδημία .
Οι Καρυές βρίσκονται στο κέντρο της Αθωνικής χερσονήσου και εκεί βρίσκεται το Πρωτάτο και η Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία ακριβώς δίπλα στην παλιά Σκήτη του Αγίου Ανδρέα εκεί που είχαμε κανονίσει να καταλύσουμε .





Τα κελιά της σκήτης Αγίου Ανδρέα.

Τα περισσότερα κελιά στις Καρυές είναι με κρεμυδόσχημους τρούλους χαρακτηριστικό της ρωσικής αρχιτεκτονικής , τα περισσότερα από αυτά εγκαταλείφθηκαν και ερημώθηκαν μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων .
Η Σκήτη του Αγίου Ανδρέα επίσημα ξεκίνησε το 971 μετά από πολλά χρόνια το 1840 περίπου διοικήθηκε από ρώσους μοναχούς ενώ το το 1958 μια μεγάλη πυρκαγιά ξεκινώντας από τα μαγειρεία έκαψε την δυτική πλευρά της σκήτης και ερημώθηκε, μόλις το 1992 μια μικρή ομάδα από 4 Έλληνες μοναχούς δίνει ζωή στην σκήτη ξανά και οργανώνεται .

Η θέρμανση στα κελιά της σκήτης Αγ,Ανδρέα με την πατροπαράδοτη ξυλόσομπα .


Νυχτερινή άποψη της σκήτης Αγίου Ανδρέα.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στην τεράστια σκήτη σε ένα μοναδικό κελί με ξυλόσομπα ξεκινήσαμε για την κοντινή μονή Κουτλουμουσίου και το Πρωτάτο με το "Άξιον Εστί" και τις μοναδικές τοιχογραφίες του Εμμανουήλ Πανσέληνου που επιτέλους θα έβλεπα από κοντά .
Διασχίσαμε την πρωτεύουσα της Αθωνικής Πολιτείας για την μονή Κουτλουμουσίου που βρισκόταν στην άλλη άκρη.

Η Μονή Κουτλουμουσίου στις Καρυές .

Μονή Κουτλουμουσίου, Παναγία η Φοβερά Προστασία 1744.


Μονή Κουτλουμουσίου.

Περνώντας διάφορα κελιά και οικήματα αντικρίσαμε την επιβλητική είσοδο της μονής και μπαίνοντας μέσα στον περίβολο το παλιό καθολικό (1733 ) με τον γυάλινο νάρθηκα και τις καταπληκτικές αγιογραφίες.
Ανάμεσα τους και η Παναγία , φοβερά προστασία η οποία έχει αγιογραφηθεί από την εποχή του κτήτορος της το 1744.
Εντυπωσιακά τα κτίσματα της μονής, το αγίασμα , τα κελιά .

Η Άμπελος 

Το Πρωτάτο είναι ο καθεδρικός ναός ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο των Καρυών στο Άγιο Όρος.
Ο ναός είναι ο αρχαιότερος σωζόμενος στο Άγιο Όρος και είναι αφιερωμένος στην κοίμηση της Θεοτόκου.

Πρωτάτο, καθολικός ναός .


Είναι περισσότερος γνωστός για τα κειμήλια που φιλοξενεί , όπως η εικόνα της Παναγίας Άξιον Εστί.
Ο ναός φιλοξενεί πολύτιμες τοιχογραφίες οι οποίες αποδίδονται στον κύριο εκπρόσωπο της μακεδονικής σχολής Μανουήλ Πανσέληνο, η αγιογράφηση έγινε τον 14ο αιώνα ( περίπου 1260) εν'ω στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγινα συμπληρωματικά έργα.

Θεόδωρος ο Στρατηλάτης , Μανουήλ Πανσέληνου , Πρωτάτο 1260.
Η σπάνια αυτή εικόνα έχει υποστεί μεγάλη φθορά από την υγρασία όπως και πολλές άλλες εικόνες από το Πρωτάτο και βρίσκονται σε διαδικασία συντήρησης .
Θεόδωρος ο Στρατηλάτης έτσι όπως έχει αγιογραφηθεί στο κοίλο πάνω από το τζάκι μου, σε τεχνοτροπία Μανουήλ Πανσέληνου έτσι όπως είχε αγιογραφηθεί στο Πρωτάτο με την διαφορά το γαλάζιο φόντο (που χρησιμοποιούσε πάντα στις περισσότερες εικόνες του ο Φώτης Κόντογλου),  σε αντίθεση με το σκούρο πράσινο της εικόνας στο Πρωτάτο , η εικόνα αυτή είναι σε διαστάσεις 1/60μ ύψος και 94 πόντους πλάτος και είναι ημιτελής από την χείρα του Νίκου Σαρρή, την οποία είχα ξεκινήσει σχεδιαστικά πριν 15 χρόνια .

Την ημέρα που φτάσαμε στις Καρυές ο καιρός είχε αλλάξει , ήταν και λίγο ψηλά βέβαια αλλά χαρακτηριστικό του τόπου η ομίχλη σε όλη την διάρκεια της ημέρας .

Πρωινό στην σκήτη Αγίου Ανδρέα.



Μέρος της μεγάλης Τράπεζας της σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

Μετά την βραδινή κατάκλιση η επόμενη στην τράπεζα ήταν αφιερωμένη στον Μέγα Βασίλειο , ίσως η μεγαλύτερη τράπεζα που υπάρχει στο Όρος, το φαγητό λαχανοντολμάδες , ζυμωτό, γλυκό κρασί και μελομακάρονα.
Χαιρετήσαμε τους μοναχούς ευχαριστώντας τους για την φιλοξενία και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού περιμένοντας το λεωφορείο για την Δάφνη .

Η πηγή του Αγίου Γεωργίου στις Καρυές .

Περιμένοντας το λεωφορείο στις Καρυές.



Περιμένοντας στην Δάφνη το πλοίο προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου όλο αυτό που είχα ζήσει τις πέντε αυτές ημέρες στην Αθωνική Πολιτεία.
Πέντε ημέρες με μια σπάνια παρέα φίλων που πραγματικά θα κρατήσουμε πολλά από αυτά που είδαμε και βιώσαμε για πολλά χρόνια ,
Εύχομαι στους φίλους Νίκο, Ηλία , Ντίνο και Γιάννη να είναι όλοι υγιείς και σύντομα όπως το είπαμε να ξανανταμώσουμε επάνω.

Η σιδερένια πόρτα της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα έτσι όπως περιγράφεται και στην ταινία
"περάσματα από τον Παράδεισο" ένα πραγματικό έργο τέχνης.


                                                           Τέλος και τω Θεώ δόξα .



 Διαδρομές με ίχνος και υψομετρικά.
1. http://www.movescount.com/moves/move24154729
2. http://www.movescount.com/moves/move24154731
3. http://www.movescount.com/moves/move24154735
4. http://www.movescount.com/moves/move24154739



Αρσανάς *   είναι το παράκτιο κτιριακό συγκρότημα που καλύπτει λειτουργίες από την θάλασσα, διακίνηση εμπορευμάτων , μοναχών και επισκεπτών .
Οι αρσανάδες περιλαμβάνουν καραβοστάσιο, αποθηκευτικούς χώρους , χώρους κατοικίας με οχυρωματική λογική που επέβαλλε η ανασφάλεια των παλαιοτέρων εποχών επί Βυζαντίου αλλά και αργότερα επί τουρκοκρατίας.

Καθολικό* κάθε μονή έχει το καθολικό , τον κεντρικό ναό που τελούνται όλες οι καθημερινές λειτουργίες.

Κυριακό*  συνήθως έχουν οι σκήτες , είναι ο κεντρικός ναός που τελούνται οι λειτουργίες μόνο κάθε Κυριακή.

Σταυρός* λέγεται το σημείο της διασταύρωσης των μονοπατιών στα νότια της αθωνικής χερσονήσου και βρίσκεται σε υψόμετρο 800+

Δικαίος * έτσι λέγεται ο ηγούμενος της σκήτης ο οποίος είναι αιρετός εκλέγεται  κάθε χρόνο με μια επιτροπή και διοικεί την σκήτη.

Ζώρζης* (16ος αιων,) Αγιογράφος από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πρώιμης μεταβυζαντινής ζωγραφικής, καταγόταν από εξελληνισμένη βενετική οικογένεια της Κρήτης. Του αποδίδονται πολλά σημαντικά έργα στην ηπειρωτική Ελλάδα αλλά η παρουσία του δεν μαρτυρείται σε κτητορικές επιγραφές μνημείων και είναι γνωστή μόνο από άλλες πηγές. Το παλαιότερο έργο του ήταν η αγιογράφηση της μονής Διονυσίου στο Άγιον Όρος. Σε χειρόγραφο της μονής, που χρονολογείται στο 1634 σημειώνετε ότι ο Ζώρζης ο Κρής ήταν ο αγιογράφος της μονής , της οποίας το καθολικό και μέρος της τράπεζας αγιογραφήθηκε το 1547. Ανήκει στην λεγόμενη Κρητική Σχολή της αγιογραφίας.

Ο Μανουήλ Πανσέληνος * ήταν Έλληνας αγιογράφος από την Θεσσαλονίκη. Δεν είναι γνωστά τα στοιχεία της ζωής του. Άφησε πολλές σημαντικές αγιογραφίες στο Άγιο Όρος ιδιαίτερα στην Μονή Βατοπεδίου, της Λαύρας και του Πρωτάτου των Καρυών.Τα έργα του κατατάσσονται χρονολογικά μεταξύ του 11ου και 13ου αιώνα . Έργο του θεωρείται και το παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυμίου στην Θεσσαλονίκη.
Μια ολόκληρη σχολή γύρω από τον αγιογράφο εκείνη την εποχή ήταν η Μακεδονική Σχολή , η σχολή του Πανσέληνου (1290-1320).