Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

ROUT 100 MILES ADVENDURUN +8000 "The Dream"

          ROUT 100 MILES +8000m , ADVENDURUN-

                                         The Dream

                                                           170 kms , 37h 36' 21"

Να λοιπόν μια νέα εμπειρία διαφορετική από τις προηγούμενες και ίσως περισσότερο έντονη από όσο θα μπορούσα να είχα φανταστεί .
Το ταξίδι για την Ροδόπη ξεκίνησε με το πλήρωμα των Ντίνου, Γιάννη και Βίκυς και μετά από το ραντεβού με τον Θεοχάρη στην πόλη της Ξάνθης πήραμε τον δρόμο για το δασικό χωριό.
Η πρώτη επαφή με το δάσος ήταν συναρπαστική , νομίζω κανείς δεν κατάλαβε πότε μας αγκάλιασαν τα χρώματα και πότε οι εικόνες γύρω μας θύμιζαν περισσότερο εξώφυλλα δίσκων βινυλίου κλασσικής μουσικής του Μπαχ ή των τεσσάρων εποχών του Βιβάλντι .

Έρωτας τα χρώματα γύρω μας ,,,


Οι πρώτες αγελάδες που συναντήσαμε  φανερά ενοχλημένες από το μαύρο αυτοκίνητο δεν έδειχναν να βιάζονται μιας και οι ρυθμοί της ζωής εκεί ήταν έξω από αυτό που κουβαλάγαμε ακόμα μαζί μας αλλά και την μυρωδιά της πόλης που ακόμα μύριζαν τα ρούχα μας .  
Είχε αρχίσει να βρέχει και να πέφτει η θερμοκρασία φτάνοντας κοντά στο χωριό μετά τις στροφές που και πάλι μας φάνηκαν ατέλειωτες,
                                                                   
Ονειρική η εικόνα του δασικού χωριού μετά από ένα ολόκληρο χρόνο μέσα στο τσουχτερό κρύο και στο ψιλόβροχο,,,

  Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που αντίκριζα το δασικό χωριό, 
 και για να πω την αλήθεια η καρδιά μου 
πραγματικά χτύπαγε γρηγορότερα ,
 ήξερα ότι σε πολύ λίγο θα έβλεπα πρόσωπα φίλων μετά
 από ένα ολόκληρο χρόνο και θα βρισκόμουν πάλι μαζί τους για τα τρία επόμενα εικοσιτετράωρα , πραγματικά σπάνιο συναίσθημα αν σκεφτεί κανείς το πόσο σπάνια όμορφα μπορεί να νιώσει κάποιος στο βοριότερο σημείο της χώρας με την σκέψη ότι θα ξαναζήσει κάτι μοναδικό η ψυχή και το σώμα , επίπονο αλλά και όμορφο παράλληλα μιας και το γνώριζα από την πρώτη φορά .                                     

το ραντεβού εδώ κάθε χρόνο ίσως να είναι και αιώνιο,,,

Μετά τις μεγάλες αγκαλιές την παραλαβή του αριθμού συμμετοχής και την τακτοποίηση των Drop Bag στα μικρά μας ξύλινα σπιτάκια ( μοιραζόμουν το δωμάτιο με τον Τάσο και στο διπλανό ο Βασίλης με τον Γιάννη) τα οποία τα έχουν μέσα όλα σε μικρογραφία και που πάντα ονειρευόμουν πόσο όμορφα θα ήταν να μπορούσα να μείνω χαλαρά 2-3 μέρες σ'αυτά , να μαγειρέψω στην μικρή κουζίνα και να μείνω μέσα κοιτώντας μόνο τον καιρό χωρίς να κάνω τίποτε άλλο , σκέψεις που είχα και την τελευταία φορά εκεί,  αλλά κατά βάθος γνωρίζω ότι πάντα όταν θα έρχομαι εδώ θα μένω μόνο για λίγες ώρες μέσα σε αυτά γιατί πολύ απλά θα βρίσκομαι πάντα περισσότερες ώρες μέσα στο βουνό που αγαπώ και πάντα θα έχω το συναίσθημα του πόσο όμορφο είναι αυτό το σπιτάκι αλλά εγώ ήρθα μόνο για λίγο σε αυτό , χίλιες και μύριες σκέψεις όπως αυτές συνέθεταν τον "πίνακα " μέσα μου μαζί με τα χρώματα της δύσης.


καρδιά μου πως αντέχεις τόσα χρώματα γύρω σου,,,

Και η νύχτα έπεσε για τα καλά πια και πήγαμε στην τεχνική ενημέρωση και εκεί βρεθήκαμε όλοι, άλλοι σιωπηλοί, άλλοι πιο ζωηροί και εύθυμοι και άλλοι περισσότερο σοβαροί , ειλικρινά είχα μια τέτοια αναστάτωση μέσα μου που δεν θυμάμαι σε ποια από αυτές τις κατηγορίες θα με έβαζα .


όλοι εκεί και ο καθένας μόνος , ολομόναχος,,,


και η Φλόγα εκεί 7 χαμόγελα , 7 ευχές 

Η ενημέρωση έκλεισε με την αναμνηστική φωτογραφία της παρέας της Φλόγας και φίλων που βρισκόμασταν και πάλι εκεί μετά από ένα ολόκληρο χρόνο .


οι στιγμές αυτές πριν την προσπάθεια είναι μοναδικές και ο τρόπος που μοιράζονται επίσης μοναδικός,,,

Η ώρα του φαγητού λοιπόν , μεγάλωνε στο τραπέζι η παρέα και ο θόρυβος τώρα , μεγάλες μερίδες σαλάτας και φέτας για τον κάθε ένα , αντάξιες των χιλιομέτρων που θα διανύαμε σε λίγες ώρες σκέφθηκα .
Όλα αυτά μέσα από πειράγματα και ήχους από ποτήρια που τσούγκριζαν μεταξύ τους σαν να'ταν μια μεγάλη γιορτή .
Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί ότι οι άνθρωποι αυτοί την επομένη ή καλύτερα μέσα σε λίγες ώρες θα ξεκίναγαν έναν αγώνα 164 χιλιομέτρων μέσα στο δάσος .
Όταν μπήκα στο δωμάτιο ο Τάσος ήδη προσπαθούσε να κοιμηθεί ,προσπάθησα να κάνω το ίδιο , αλήθεια ποιος πραγματικά μπορεί να κοιμηθεί αυτές τις ώρες , αφού γύρναγα πολύ ώρα στο κρεβάτι όπως και οι χίλιες σκέψεις στο μυαλό μου ησύχασα.


5.45 πμ Χαϊντού , κόσμος αρχίζει να βγαίνει από το εστιατόριο (που πήραμε πρωινό) μέσα στην παγωνιά για να πάρει την θέση του στην εκκίνηση κάτω από τους ήχους με τις κουδούνες, τα ψέματα είχαν τελειώσει και η μεγάλη ώρα είχε πλέον φτάσει,,, ,,ανάμεικτες σκέψεις και συναισθήματα , αναρωτιόμουν αν οι 2 ώρες που είχα κοιμηθεί ήταν αρκετές για την ολοκλήρωση της προσπάθειας ή κατά πόσο έτοιμος ήμουν μετά την τελευταία πρόσφατη ίωση , από την άλλη έλεγα άντε να δώσουν την εκκίνηση τα παιδιά να τελειώνουμε, αυτή η αναμονή με κούραζε και με εξαντλούσε,.

Μιλάνε τα χαμόγελα ,,,όπως λέει και ο Λάζαρος

ο κάθε ένας το εργόχειρο του τώρα που λέει και ο Χρήστος,,,

Τελευταίες φωτογραφίες με φίλους στο κοινό αυτό "ταξίδι", τα λεπτά περνούσαν , αντίστροφη μέτρηση και μετά ,,,, σκοτάδι, ο καθένας μόνος του , έτσι όπως έλεγε και ο Χρήστος Κατσάνος  "ο καθένας το εργόχειρο του τώρα ,,,"


Μπαίνοντας στο μονοπάτι κατάλαβα μετά από 45' ότι πήγαινα πολύ γρηγορότερα από ότι πέρυσι φθάνοντας στο πρώτο CP 9' νωρίτερα ,,,κάτι που αργότερα προοδευτικά θα το χρεωνόμουν μαζί με τον Γιάννη που πηγαίναμε παρέα,.




 Κατεβαίνοντας προς τους Καταρράκτες λίγο μετά το χάραμα δυστυχώς βρέξαμε τα πόδια μας :-( και υπολογίζαμε ναι μεν να αλλάξουμε κάλτσες στην Πρασινάδα αλλά και παπούτσια στην Ζαρκαδιά I ελπίζοντας ότι τα πόδια θα ξεχάσουν να φουσκαλιάσουν από τόσο νωρίς,



  Ζαρκαδιά,  φθάνοντας στον 2ο κεντρικό μεγάλο σταθμό , κατάλαβα ότι ήμουν πολύ κουρασμένος και πεσμένος ασυνήθιστα σε σχέση με αυτό που είχα βιώσει και θυμόμουνα από πέρυσι, το χειρότερο από όλα ήταν όταν μερικά χιλιόμετρα πριν άρχισε να με ενοχλεί η αριστερή λαγονοκνημιαία ταινία , επαληθεύτηκε και από τον Χρήστο που μας έβαλε τις φωνές γιατί είχε πληροφόρηση για τα προηγούμενα περάσματα μας, αλλά και βλέποντας μας κατάλαβε ότι ήμασταν κουρασμένοι ( πάντα έτρεχα με τον Γιάννη Γκερλέ.)

πόναγα και έτρεχα ή έτρεχα και πόναγα , δεν θυμάμαι ακριβώς

Φύγαμε από εκεί πιάνοντας τις πρώτες ανηφόρες συντηρητικά με στόχο να ξεκουραστούμε παράλληλα στον ρυθμό αυτό αλλά και κερδίζοντας δυνάμεις από το φαγητό, προσέχοντας πολύ καλά τροφοδοσία και νερά !



Η λαγονοκνημιαία  ταινία με ενοχλούσε όλο και πιο πολύ , με άφηνε στις ανηφόρες και με πόναγε στις κακοτράχαλες κατηφόρες και στα ισιάδια όταν έτρεχα, (παρακάλαγα να βρίσκω ανηφόρα ) ,,, και έτσι πέρασε η μέρα και ήρθε το απόγευμα και κατά το σούρουπο αρχίσαμε να πλησιάζουμε προς το Κρούσοβο.

απίστευτη η φύση γύρω μας , τα παιχνίδια στο φως με τα χρώματα

πίσω από αυτές τις κορυφές είναι η Βουλγαρία 

Κρούσοβο, ήξερα ότι θα έτρωγα θα ζεσταινόμουνα και θα ξεκίναγα με άλλη ψυχολογία να βγάλω την νύχτα ,( είχα στο μυαλό μου όμως ότι πέρυσι όλο αυτό το μεγάλο κομμάτι προς το Κρούσοβο το έτρεχα άνετα και ξεκούραστα ενω τώρα είχα πραγματικά δυσκολία λόγω του ποδιού μου να κρατήσω ρυθμό,).

κάθε φορά που φτάνεις σε ένα σταθμό μετά από 25-30 χλμ αισθάνεσαι σαν να μπαίνεις σε μια Όαση αλλάζουν όλα μέσα σου προς το καλύτερο,,, 

Άλλαξα ρούχα ( ισοθερμικό LIDL μακράν το καλύτερο,) και έφαγα μαθαίνοντας τα νέα του Λεωνίδα (σχετικά με τον τραυματισμό του) και επισημαίνοντας την προσοχή μας στο γεφύρι που ακολουθούσε μετά από λίγο , το σημείο πτώσης του, οι φίλοι που είχαν εγκαταλείψει εκεί μας παρότρυναν να συνεχίσουμε δυνατά ( ο Θεοχάρης έχει εγκαταλείψει από αφυδάτωση και με παροτρύνει με ότι του έχει μείνει να συνεχίσω αλλά και η Βίκυ που μετά την Ζαρκαδιά I μας περίμενε και φρόντιζε να γίνουν γρήγορα όλες οι αλλαγές στην τροφοδοσία μας χωρίς να χάσουμε  καθόλου χρόνο ) ,
και με το άγχος του χρόνου πάλι  ξεκινήσαμε ,,,

θυμάμαι ότι τρομάξαμε όταν είδαμε το σημείο που έπεσε ο Λεωνίδας 

και τα δένδρα άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας έκλεισαν μέσα τους σαν νάταν για πάντα καθώς έπεσε η νύχτα 

Πυραμίδα, ανεβαίνοντας για  την πυραμίδα παρέα με τον Γιάννη και μπαίνοντας στην παρέα και ο Κώστας( Κολοκυθάς)  το κρύο άρχισε να γίνετε αισθητό αλλά και η πανσέληνος πλέον άρχισε να γίνεται ορατή από παντού, το πόδι μου διαμαρτυρόταν συνέχεια και προσπαθούσα να αλλάξω την γωνία τρεξίματος από διαφορετικές αστείες θέσεις κάθε φορά που έβρισκα κατηφόρα , ευτυχώς τα μπατόν έκαναν πολύ καλή δουλειά εφέτος ,,

ανεβαίνοντας για την Πυραμίδα μέσα από νερά ,γκρέμια και το άσπρο φεγγάρι,,,

Στην Πυραμίδα την στιγμή της καταγραφής μας είδαμε σε μια σκηνή τον Γιάννη Καλίκα από την Λαμία που τον είχαν μέσα με υποθερμία ο οποίος μας παρότρυνε να συνεχίσουμε και για εκείνον,.
Το μονοπάτι πριν την Πυραμίδα ξέχασα να σας πω ήταν ότι πιο επικίνδυνο έχω τρέξει ποτέ , έφυγα σε ένα σημείο και με τσάκωσε ο Κώστας από τον υδρόσακκο ευτυχώς που πρόλαβε γιατί δεν ξέρω και εγώ που θα σταμάταγα ,.

κόλλαγε το μυαλό και τα μάτια κάθε φορά που συναντάγαμε μια μικρή φωτιά από αυτούς που μας καταγράφανε το νούμερο στα CP

Περνώντας και κατηφορίζοντας τα επόμενα CP ξέραμε ότι πλησιάζαμε στην Γιουμουρλού κεντρικό σταθμό που θα τρώγαμε πάλι για να βγάλουμε σερί άλλα 34 χλμ πριν φτάσουμε στην Ζαρκαδιά 2,.
Κάπου 2 χλμ πριν την Γιουμουρλού χάσαμε την συγκέντρωση μας και σιγά σιγά μετά το τροχόσπιτο μπήκαμε στην σήμανση του Παρανεστίου περιπλανώμενοι περίπου για 1.30 ώρα , δεν περιγράφετε η απόγνωση μας στο να γυρίσουμε πίσω ή να συνεχίσουμε ελπίζοντας ότι θα βγαίναμε Γιουμουρλού αλλά κυκλικά όπως θυμόταν ο Γιάννης ή ο Κώστας από το VFT παλαιότερα ,.

Γιουμουρλού, φθάνοντας στον σταθμό βρήκαμε και τους τελευταίους αθλητές να τρώνε και να είναι οι περισσότεροι μπροστά μας , ήδη στον σταθμό φαινόμασταν χαμένοι μετά την τελευταία παρουσία μας στο τελευταίο CP.
Φάγαμε γρήγορα και φύγαμε, ξεκινώντας προοδευτικά να κινούμαστε γρηγορότερα από ότι πριν ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε την χρονική διαφορά που είχαμε χάσει.


Εφιάλτης στον δρόμο με τις Λεύκες, Μέγα Ρέμα (ώρα 3.00πμ) πηγαίνοντας για Μέγα Ρέμα έχω μείνει λίγο πιο πίσω μόνος λόγω του ποδιού μου και κρυώνω πάρα πολύ , ταυτόχρονα νυστάζω , η μόνη εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι ένα κρεβάτι με διπλή κουβέρτα , αυτό με κρατάει όρθιο πραγματικά, κάθε 500 μέτρα σταματάω και βγάζω πετραδάκια από τα παπούτσια γιατί πραγματικά μου φταίνε όλα.
"Οι πρώτες σκέψεις είναι πως θα τα καταφέρω να ολοκληρώσω έτσι,." 
Αν θυμάμαι από όταν ήμουν μικρός ίσως η πιο δύσκολη νύχτα της ζωής μου ,πραγματικά υπέφερα πολύ, μεγάλη ανασφάλεια και απώλεια συγκέντρωσης.
 Σε κάποιο σημείο ειδικά όταν ο Γιάννης με τον Κώστα προχώρησαν μπροστά και έμεινα ολομόναχος νομίζω ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές επάνω στον αγώνα .
Μετά το Μέγα Ρέμα σε κάποιο CP θυμάμαι ένα αθλητή από την Ρουμανία τυλιγμένο με κουβέρτα  επάνω στην φωτιά να μου λέει "έχω διαλυθεί εντελώς θέλω να σταματήσω",,,


 Αρχίζει να χαράζει και να παίρνω λίγο επάνω μου, φθάνω κούτσα τρέχα στην Ζαρκαδιά II.


Ζαρκαδιά 2 βρίσκω πάλι τον Κώστα και τον Γιάννη, πάνω από την φωτιά και ο φίλος και συγκάτοικος μου στο δωμάτιο Τάσος Αυγέρης τυλιγμένος με μια κουβέρτα δεν θέλει να συνεχίσει άλλο γιατί νυστάζει και έχει παγώσει, προσπαθώ να τον μεταπείσω αλλά νομίζω έχει τελειώσει γιαυτόν, τρώω γρήγορα και ξεκινάω για τον τελευταίο "Olympus Marathon" , αλλάζοντας κάλτσες παπούτσια και βλέποντας ότι έχω χάσει τα μεγάλα νύχια αλλά και όλα τα δάχτυλα μου μπροστά αρχίσανε να συνηθίζουνε στον πόνο και είχα μόνο ένα γλυκό μούδιασμα τώρα,.


Ξεκινάω με τα παιδιά να ανεβούμε την Οξιά , (O Κώστας Καστανιώτης και η Μαρίνα με καταγράφουν και μας δίνουν κουράγιο στο CP ) στο μυαλό μου τώρα είναι η Χαϊντού , η σκέψη της και οι άνθρωποι που με περιμένουν με κρατάει όρθιο , βγήκε και ο Ήλιος για τα καλά πιο πάνω και άρχισε να μου φεύγει η νύστα και την θέση της να παίρνει μια γλυκιά ζάλη , ήξερα ότι κάπου το απόγευμα προς το βράδυ θα έφτανα , η ψυχολογία μου άρχισε να αλλάζει,.
Ο πόνος και στα δύο γόνατα τώρα είναι αφόρητος , μέσα από αυτήν την εμπειρία του πόνου πρωτόγνωρη πραγματικά για εμένα συνειδητοποιώ πόσο πολύπλοκο είναι το ανθρώπινο μυαλό ψάχνοντας λύσεις στον τρόπο του να διαχειριστεί τον πόνο και πραγματικά ξεκινάω να βιώνω διαφορετικά συναισθήματα από αυτά που μέχρι τώρα είχα την εντύπωση ότι γνώριζα 



Πρασινάδα φεύγοντας ξεκινήσαμε να κατεβούμε για Μύλο έχοντας μπροστά μας ακόμη τον Θεολόγο και τον Λειβαδίτη , τις τελευταίες μεγάλες και δύσκολες ανηφόρες , εκεί συναντήσαμε και τον Δημήτρη τον Καζούρη ( που και αυτός με την σειρά του για 5η συνεχόμενη φορά θα ολοκλήρωνε ακόμη έναν ROUT, ) η σκέψη μου ήταν θετική και όσο περνούσαν οι ώρες το μυαλό ήταν συνέχεια στην Χαϊντού και στους φίλους.



Για να πω την αλήθεια ο ρυθμός που είχαμε πιάσει με τον Κώστα στις ανηφόρες ήταν έως ξέφρενος μιας και η ψυχολογία ανέβαινε διαρκώς όσο πλησιάζαμε και ξέχασα και τα γόνατα μου και τους πόνους και όλα , απίστευτη η προσμονή του να φτάσουμε στο χωριό , νομίζω ότι και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος του αγώνα όσο πλησιάζεις προς το τέλος.
Βγαίνοντας από τον Λειβαδίτη βλέπουμε μπροστά μας με τον Κώστα ( ο Γιάννης έμεινε λίγο πίσω πριν τον Θεολόγο ) το Λάζαρο να μας παίρνει αγκαλιά και να μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε κάτι και ότι σε 7 χλμ χωματόδρομου θα βρισκόμασταν στον τερματισμό ,.


Μπαίνοντας με το Κώστα στην Χαϊντού έχει βραδιάσει , περίπου μια ώρα ακριβώς μετά από πέρυσι , η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη γιατί κατάφερα να τερματίσω κάτι που εφέτος για εμένα μου φάνηκε πραγματικά αδύνατο, τερματισμός χέρι χέρι με τον Κώστα στην αγκαλιά του Χρήστου Κατσάνου και αγαπημένων φίλων,.




Εν κατακλείδι καλή η προπόνηση χωρίς αυτήν δεν πας πουθενά αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα σοβαρότερα επίσης που πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν του σε τέτοιους μεγάλους αγώνες , όπως το θέμα διαχείρισης και συγκέντρωσης μέσα στην νύχτα που είναι ένα πολύ βασικό κομμάτι που έχει να κάνει πάντα με τον στόχο αλλά και άλλα πολλά που είναι επίσης σοβαρά αλλά δεν θα αναφερθώ τώρα,.

Σας ευχαριστώ πολύ Όλους για τα μηνύματα και τις ευχές σας με κάνατε χαρούμενο και εύχομαι υγεία και καλούς τερματισμούς σε όλους σας .



Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους απίστευτους Εθελοντές με την σιωπηλή ακούραστη υπομονή στην κάθε λογής ιδιοτροπία του καθενός από εμάς όταν το μυαλό θολώνει από τα χιλιόμετρα και την κούραση ήταν όλοι καταπληκτικοί και τους εύχομαι τα καλύτερα γιατί πραγματικά είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν .
Θέλω όμως να ευχαριστήσω και τους Διασώστες αλλά και την Δήμητρα Μουσουλέα ξέρουν αυτοί, όπως και τον Τάσο Αυγέρη που με πρόσεχε όλη νύχτα μετά τον τερματισμό μου σαν φύλακας άγγελος στο προσκεφάλι μου, σας ευχαριστώ πολύ όλους !



ROUT 2012, στην εκκίνηση

ROUT 2012 στο πρωινό πριν τον αγώνα 
ROUT 100 MILES FINISH 2012, Τερματισμός ROUT 164χλμ μετά από 36 ώρες
ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014
ROUT 100 MILES 2014
ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014

ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014
ROUT 100 MILES 2014- 33h 55' 
ROUT 100 MILES 2014
ROUT 100 MILES 2014

ΥΓ1. Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός , μπορεί να είσαι προετοιμασμένος τέλεια αλλά αυτό δεν έχει να κάνει κάτι , το Ultra είναι απρόβλεπτο που λέει μια ψυχή.
ΥΓ2 . Κράτει τα γκάζια στους μεγάλους αγώνες που λέει μια άλλη ψυχή γιατί μπορεί πολύ απλά να χάσεις τον αγώνα ..
ΥΓ3.     Όταν τερματίσεις μια φορά στο Δασικό Χωριό, στην επόμενη προσπάθεια όσο χάλια και να είσαι το μόνο πράγμα που σου έχει μείνει να σκεφθείς είναι μόνο ο τερματισμός !

  
ΥΓ4.      Το Όνειρο       :     Ο ROUT είναι μια ιδιόρρυθμη οικογένεια, με κάνει πραγματικά χαρούμενο που είμαι μέλος της ! 

ΥΓ5 .               164 +6  είναι τα τα χλμ που χαθήκαμε με την παρέα των Γιάννη Γκερλέ και Κώστα  Κολοκυθά   μόλις 1 χιλιόμετρο  πριν την Γιουμουρλού) =170