Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Berlin wetter


Βερολίνο Αύγουστος 2015

Τριάντα χρόνια μετά  .
Η πόλη των νέων όπως συνηθίζετε να λέγετε και είναι πραγματικά η πόλη που ζουν πολλοί νέοι άνθρωποι.



Νέοι άνθρωποι από όλο τον πλανήτη.
Μετά την «πτώση» το Βερολίνο άνοιξε την αγκαλιά του σε όλα αυτά που περίμεναν εκεί έξω , σε οτιδήποτε νέο που επίμονα ζητούσε  χώρο  να μείνει εκεί.


Η τέχνη ήταν πάντα χαρακτηριστικό και πόλος δημιουργίας και ενασχόλησης της πόλης με ιδιαίτερη εκφραστική άποψη πάνω στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τον μινιμαλισμό πολύ αργότερα .


Την εποχή του ’80 άλλωστε ο εξπρεσιονισμός των δυτικών  φανερά πιεσμένος από το τείχος δημιουργούσε πάνω στο τεράστιο και μακρύ σε χιλιόμετρα οικοδόμημα όλες τις νέες τάσεις επηρεασμένες από όλους τους μεγάλους Γερμανούς pop art της εποχής.


www.art-kashap.com

Η δυτική φιλοσοφία «εντός τείχους» του 80 έδωσε χώρο σε όλα αυτά που περίμεναν εκτός , σε όλα αυτά που είχαν ωριμάσει  και περίμεναν να βρουν την θέση τους πάνω σε ένα βάθρο , έτσι  όπως συμβαίνει και σε ένα Μουσείο , ένα ενεργό μουσείο που δουλεύει και αναπτύσσεται διαρκώς , αυτό συνέβη και τότε , κάτι σαν μια μικρογραφία του big bang σε πιο ελεύθερη απόδοση.
Μια πόλη που ακόμη αναπτύσσετε και μεγαλώνει.


Η αυτονομία , αυτοδιαχείριση σε συνδυασμό με την  ελευθερία έκφρασης των δυτικών  της εποχής έδωσε σπόρο στην ανατολική αυτή καθαρή και ειλικρινή κουλτούρα που περίμενε την δική της κάθαρση και τον δικό της επαναπροσδιορισμό .



Η ιστορία ξεκίνησε και πάλι εδώ το ‘89  για δεύτερη φορά ,η νέα μεγάλη πόλη 26 χρόνια σήμερα μετά την ένωση σε ξανακέρδιζε και πάλι.
Πάντα είχε τον τρόπο να σε κερδίζει αυτή η πόλη πόσο μάλλον τώρα.
Σήμερα φαίνεται πραγματικά τεράστια , σαν να μην έχει ορίζοντα και η εικόνα της χάνεται κάπου μακριά εκεί στο βάθος.


Βλέποντας την από ψηλά θυμάσαι ότι πολλά από αυτά που άφησες πίσω παρέμειναν εκεί ,αλλά και άλλα πολλά ήρθαν να προστεθούν δίπλα τους  αλλά με ένα μαγικό τρόπο υπάρχει  παντού αυτή η άνεση χώρου και η άπλα που υπήρχε και τότε , τα πάρκα έδειχναν μεγαλύτερα αλλά και ο spree ακόμη έδειχνε πιο πλατύς και εντυπωσιακός .


Θυμάμαι τότε στο χρονικό διάστημα που βρέθηκα εκεί δεν είχα μπει ποτέ σε μια από τις βάρκες που ξεναγούσαν τους τουρίστες κατά μήκος του Βερολίνου μέσα από τον Spree ή τον  Havel , τους κοίταζα πάνω από τις γέφυρες αλλά δεν είχα ποτέ την επιθυμία να το κάνω ,  οι νέοι τότε δεν έμπαιναν μέσα σε αυτές αλλά μόνο τουρίστες και περισσότερο ηλικιωμένοι συνταξιούχοι που πέρναγαν τον χρόνο τους απολαμβάνοντας την μπύρα τους.




Δεν είχε κανένα νόημα τότε να μπεις σε μια βάρκα να ταξιδέψεις από την μια άκρη του δυτικού Βερολίνου στην άλλη, το τείχος σε  σταμάταγε μετά από κάποια απόσταση και πίσω από αυτό όπως έλεγαν οι δυτικοί υπήρχε πάντα η σιωπή , auf der Mauer, auf der Lauer, όπως έλεγε και το τραγούδι, αλλά και στο τμήμα του ποταμού στο ανατολικό Βερολίνο δεν πολυθυμάμαι τι συνέβαινε ,  άλλωστε με την  βίζα μιας ημέρας όταν πέρναγες σαν τουρίστας ήταν πολύ πιο σημαντικά αυτά που ήθελες να δεις και να κάνεις από το να πας βαρκάδα στον Spree .



Αυτό λοιπόν  που πραγματικά σου κάνει μεγάλη εντύπωση σήμερα αλλά όπως και τότε  είναι οι νέοι που έρχονται από παντού εδώ, έχεις την εντύπωση ότι όλοι οι νέοι της Γερμανίας για κάποιο λόγο ζουν όλοι εδώ .
Νέοι όλων των πολιτισμών και κόσμων εργάτες, φοιτητές και παράλληλα εργάτες που δουλεύουν μαζί αρμονικά κατά ένα μαγικό τρόπο .



Αλλά και τότε έτσι ήταν το Βερολίνο , θυμάμαι την περιοχή του Kreuzberg , ήταν μια από τις πτωχές συνοικίες της πόλης .
Την εποχή εκείνη έμεναν εκεί φοιτητές, πολλοί μετανάστες κυρίως Τούρκοι αλλά και λιγότερο Έλληνες, οι δεύτεροι συνήθως περισσότερο οργανωμένοι και οικονομικά δραστήριοι με ελληνικά μαγαζιά , ταβέρνες , σουπερμάρκετ κλπ.
Σήμερα αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν μοναδικό , η πόλη είχε προχωρήσει περισσότερο από ότι  θα περίμενε κανείς .



Μια πόλη σε μια διαρκή κίνηση ,κόσμος παντού , επιβάτες στις πλατφόρμες του bahnhof και u bahnhof στοιβαγμένοι να παίρνουν τους συρμούς του τρένου και του μετρό προς κάθε κατεύθυνση , μόνο το βράδυ έπεφταν τα «φώτα της ράμπας»  σαν να έπεφτε η αυλαία μετά το τελευταίο χειροκρότημα , αποσύρονταν οι «ηθοποιοί» στα παρασκήνια και μαζί με αυτούς σκοτείνιαζε  και η πόλη από ψηλά .


Αντίθετη εικόνα πραγματικά  από αυτή της βραδινής Αθήνας .




Νέοι σταθμοί του μετρό και του  τρένου ,Berlin Hauptbahnhof (2006) στην κεντρική πλατεία Europaplatz ένα μοναδικό οικοδόμημα που δέχεται 300.000 επιβάτες καθημερινά πήρε την θέση του παλιού σταθμού . 


Berlin Alexanderplatz, ιστορική πλατεία, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Αλεξάνδρου Α΄, τσάρου της Ρωσίας κατά την επίσκεψη του στο Βερολίνο το 1805.
Έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το μυθιστόρημα του Άλφρεντ Ντέμπλιν το 1929 και ιδιαίτερα της κοσμοπολίτικης  ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς που γυρίστηκε από τον Φασμπίντερ «Berlin Alexanderplatz». 




Ενώ στην πλατεία αυτή στις 4 Νοεμβρίου του 1989 ένα εκατομμύριο κόσμου διαδήλωνε ενάντια στο καθεστώς της ΛΔΓ λίγο πριν την πτώση του τείχους.




Αυτό λοιπόν ήταν το νέο Βερολίνο , τεράστιο και εντυπωσιακό , μια πόλη σε διαρκεί κίνηση με μια ασυνήθιστη ποικιλία σε αξιοθέατα , η γερμανική πρωτεύουσα με την πλούσια πολιτιστική ζωή και με τον έντονο και ταυτόχρονα χαλαρό τρόπο ζωής .
Η πόλη των ώριμων νέων.



Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

OROBIE ULTRA TRAIL " La musica per una partenza "

                                                     Orobie Ultra Trail 140 km/ 9500+
                                                         "la musica per una partenza"
musica per una partenza
Orobie Ultra Trail 140km / 9500+


Εκκίνηση OUT , Clusone Piazza dell' Orologio, ore 14.00

Ένας αγώνας με εκκίνηση στην καρδιά των Άλπεων και τερματισμό την μεσαιωνική πόλη του Bergamo citta alta.
Έτσι έγραφε και η ιστοσελίδα του αγώνα , μια εμπειρία πραγματικά πρωτόγνωρη καθώς ήταν και η πρώτη φορά που θα δοκίμαζα να συμμετέχω σε ένα αγώνα βουνού εκτός Ελλάδος στην γειτονική Ιταλία.
                   Επέστρεφα στην αγαπημένη μου Ιταλία μετά από πολλά χρόνια.


Piazza Vecchia Citta Alta , Bergamo
Η αψίδα τερματισμού είχε ήδη στηθεί στην παλιά μεσαιωνική πόλη του Bergamo την citta alta στην άκρη της πλατείας piazza vecchia , πραγματικά εντυπωσιακή από κάθε άποψη.


Bergamo Alta 

PalaNorda (palazzetto dello sport) , Bergamo.
Η έκθεση του Orobie Ultra Trail και Grand Trail Orobie όπου έγινε και η τεχνική ενημέρωση.
Οργανωτικά φαινόντουσαν όλα άψογα μιας και οι διοργανωτές είχαν φροντίσει έως και την παραμικρή λεπτομέρεια .


PalaNorda OUT & GTO EXPO

Palanorda EXPO 
Clusone @photo credit Silvia Carabolante

Ο έλεγχος στον υποχρεωτικό εξοπλισμό ήταν από τους κανόνες των διοργανωτών ώστε να παραλάβουν οι αθλητές το race pack.
Από εκεί θα αναχωρούσαν τα πούλμαν αμέσως μετά την τεχνική ενημέρωση με κατεύθυνση το Clusone, ορεινό χωριό στην βάση της οροσειράς Orobie όπου θα δινόταν και η εκκίνηση .


Clusone , Piazza dell'Orologio.
Clusone 14.00 pm , Piazza dell'Orologio.
Ένα μικρό μεσαιωνικό χωριό στην βάση της οροσειράς Orobie με μία μοναδική αίσθηση φιλοξενίας στα 650+ περίπου υψόμετρο.
Η Piazza dell'Orologio στο κέντρο παλαιών μεσαιωνικών αλλά και νεώτερων οικημάτων με ένα τεράστιο ρολόι στο πιο ψηλό της κτήριο.
Υπέροχα μικρά cafe και cosy bar - restaurant γύρω από τον χώρο που θα δινόταν η εκκίνηση.
Χώροι τέχνης και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, συναυλιών, εκθέσεων,  μοναδικές πινελιές σε αυτό το όμορφο ορεινό κόσμημα που ονομαζόταν Clusone.



Από την ώρα που φτάσαμε η μουσική έπαιζε στα ηχεία της μικρής πόλης ασταμάτητα κατεβάζοντας τα ντεσιμπέλ μόνο για τις αναγγελίες των πρωτοκλασάτων αθλητών, η μεγάλη γιορτή είχε ξεκινήσει , οι διοργανωτές υποδεχόταν όλους τους αθλητές από όλες τις χώρες σε αυτήν την πρώτη παρθενική διοργάνωση.
Την σκυτάλη της γιορτής πήραν στην συνέχεια οι Ιταλοί "λαγοί" αντίστοιχα και με τα τύμπανα τους και έδωσαν τον δικό τους ρυθμό .


Piazza dell'Orologio, @photo credit Pio Rota.
Piazza dell'Orologio , Clusone οι Ιταλοί "λαγοί" τζαμάρουν.
Η εκκίνηση δόθηκε μέσα από την καρδιά του χωριού αφού περάσαμε δύο φορές από την κεντρική πλατεία ανάμεσα σε πολύ κόσμο πραγματικά μια μεγάλη γιορτή .
Από πλευρά διοργάνωσης ήταν κάτι πρωτόγνωρο , μοναδική εμπειρία που βίωνα για πρώτη φορά.

Passo Olone, Rif.Rino Olmo. 
Αφήνοντας πίσω μας το Clusone στα επόμενα 13 χιλιόμετρα ακολουθούσε συνεχόμενη ανηφόρα μέσα σε πυκνό πράσινο,  πραγματικά στάζαμε από την υγρασία σε μονοπάτι στην καλύτερη περίπτωση σαν αυτό στο Ζαγόρι.




Μπορούσες να δεις αριστερά και δεξιά τα πολύχρωμα χωριά των Ιταλικών Άλπεων, βρισκόμασταν στα 1800+ περίπου όταν ξεκινήσαμε να σκαρφαλώνουμε μετά από ένα δίωρο, σε κάποια μικρά δύσκολα σημεία περάσαμε με τα τέσσερα ισορροπώντας πάνω σε μεγάλους βράχους, πραγματικά vertical στην καρδιά της ομίχλης .



Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω εδώ ότι κάθε 100 μ. - 300 μ. περίπου ανάλογα τον βαθμό δυσκολίας και το σημείο, υπήρχε πάντα κάποιος που σε προειδοποιούσε για τα σημεία που υπήρχε μεγάλη δυσκολία και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα .
Από νέα παιδιά έως ηλικιωμένοι , όλοι σου έδιναν την αίσθηση ότι ήταν εξοικειωμένοι με το βουνό.      
Πραγματικό Skyrunning όπως ακουγόταν από πολλούς Ιταλούς.
Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση κάτι που επιβεβαιώθηκε στην συνέχεια, οι περισσότεροι αθλητές έδειχναν εξοικειωμένοι με το έδαφος , άσχετα αν αργότερα, η δυσκολία του αγώνα, η συγκεντρωμένη υψομετρική στα πρώτα χιλιόμετρα αλλά και οι "πόρτες" άφησαν πολλούς αθλητές εκτός στα επόμενα επίπονα χιλιόμετρα κυρίως την επόμενη μέρα.
Έτσι πέρασε η ώρα και φύγαμε από αυτό το δύσκολο σημείο, μπαίνοντας σε αλπικό μονοπάτι που στην καλύτερη περίπτωση-του θύμιζε "σκούρτα".



Valzurio/Pagherola Alta, Rif.Aquila/M.t.Ferrante, Passo della Manina.(16km-28km)
Εντυπωσιακό το Rif. Aquila στα 2300+ περίπου λίγο πριν ολοκληρώσουμε την κορυφή στο 20ο χιλιόμετρο του αγώνα.


Passo della Manina
Το ζεστό brodo ( Ιταλική σούπα , ζωμός από χορταρικά ή βοδινό με ζυμαρικά ) πραγματικά ήταν βάλσαμο μέχρι να φτάσεις στο επόμενο σταθμό . 
Στους μεγάλους σταθμούς υπήρχε ότι μπορείς να φανταστείς , πάντα σούπα , μηλόπιτα, τυρί , κέικ , ξερά φρούτα , γιαούρτι , καφές , τσάι, φρέσκα φρούτα, αλλαντικά, ζυμαρικά κ.α. 


Παρέα με τον Severo στην αρχή αλλά και αργότερα την δεύτερη μέρα .
@photo credit Severo.
Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι το αίσθημα ασφάλειας από πλευράς διοργάνωσης ήταν κάτι που σε έκανε να νιώθεις υπέροχα όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα και "έμπαινες" στον αγώνα ανεξάρτητα από την δυσκολία του εδάφους που ήταν κάτι που συναντούσα για πρώτη φορά.
Η λέξη τεχνική κατάβαση πραγματικά είναι δύσκολο να περιγράψει αυτό το απότομο κακοτράχαλο κατέβασμα από τα 2400+ στα 1400+ . 


@Photo Credit Severo.
Μεγάλη ποικιλία από παλιές σκουριασμένες αλυσίδες και σκοινιά περασμένα σε στηρίγματα πάνω σε μεγάλες πλάκες ,πλάγιες, γλιστερές που έπρεπε να ισορροπήσεις και να περάσεις με προσοχή αλλά και αλουμινένιες σκάλες πάνω από μεγάλα βάραθρα, πάντα στα σημεία αυτά υπήρχε κάποιος εκεί που δεν περίμενες να βρεις πραγματικά ψυχή να σε προειδοποιεί σχετικά με την δυσκολία και τον κίνδυνο.

Το passo della Manina ίσως από τα πιο δύσκολα περάσματα , τεχνική κατάβαση εξαιρετικής δυσκολίας που ήθελε μεγάλη προσοχή μέσα από χαράδρα με πολλά νερά , εκεί έπεσα δύο φορές ευτυχώς χωρίς να χτυπήσω . 



Piana di lizzola,Rif. Antonio Curo', Valbondione.(30km-44km). 
Κατεβαίνοντας στα 1400+ με πολύ προσοχή μιας και δεν υπήρχε μονοπάτι για Piana di lizzola εκεί ανάψαμε και τους φακούς η θέα των κορυφών των Ιταλικών Άλπεων έσβηνε τώρα με την δύση και αυτό την πρώτη μέρα που ο καιρός ήταν σύμμαχος μας .
Το απότομο μονοπάτι για το rif. Antonio Curo έφτανε μετά από πολλές τραβέρσες στο ψηλότερο σημείο που βρισκόταν εκεί σαν να ήταν καλά κρυμμένο στην καρδιά ενός μεγάλου βράχου.
Στα τελευταία μέτρα πριν φτάσεις επάνω ήταν σαν να έμπαινες κάτω από μια γαλαρία.
Ζεστή σούπα γρήγορα και πάλι αναχώρηση μέσα από τις φωνές των Εθελοντών που σε παρότρυναν φωνάζοντας το όνομα σου όπως έγραφε το νούμερο του αγώνα.
Πολλά παιδιά με τους γονείς τους ήταν εκεί για να πάρουν μέρος σε αυτήν την μεγάλη γιορτή.
Η επιστροφή για το Valbondione ήταν στην αρχή ένα κομμάτι κοινό γύρω στο ένα χιλιόμετρο και συναντούσες στο στενό μονοπάτι αυτούς που ανέβαιναν για το Curo.
Μοναδική και απότομη η κατάβαση με προορισμό το Valbondione που ήταν και ο πρώτος κεντρικός σταθμός "κόφτης" και έκλεινε στις 12 το βράδυ.
Το μονοπάτι όσο πλησίαζε το χωριό γινόταν περισσότερο ομαλό και εκεί μπορούσες να τρέξεις λίγο περισσότερο.
Άρχισε να φαίνεται στο βάθος μέσα από φυλλώματα το Valbondione και τα  πρώτα φώτα του χωριού.

Valbondione Base Vita , @photo credit Pio Rota.
Valbondione . 
Κεντρικός σταθμός, ζεστό φαγητό, στεγνά ρούχα, ζεστά χαμόγελα από τους υπέροχους Εθελοντές, διοργανωτές, αθλητές, μοναδικές στιγμές,  πραγματικά ένας χαμός σε μια τεράστια αίθουσα που είχε ότι μπορείς να φανταστείς από μασέρ, φυσιοθεραπευτές, γιατρούς, πολλούς Εθελοντές σε διάφορα πόστα.
Αλλά και πολλά δωμάτια με κρεβάτια που μπορούσες να ξεκουραστείς, με ντουζιέρες και τουαλέτες, στο κέντρο του οικήματος μία μεγάλη τραπεζαρία με ένα τεράστιο πάγκο με κάθε είδους καλούδια, η ιταλική κουζίνα σε όλο της το μεγαλείο , αίσθημα ασφάλειας και πάλι .


Valbondione Base Vita , @photo credit Pio Rota.

Valbondione Base Vita , photo credit Pio Rota.

Valbondione Base Vita , @photo credit Pio Rota.

Έφυγα πάλι στεγνός και φρέσκος από το Valbondione με προορισμό Flumenero μια πρόχειρη κατασκήνωση στο δάσος μετά από 5 χιλιόμετρα και από εκεί θα ξεκίναγε το δύσκολο κομμάτι της ανάβασης στο rif. Brunone που θα κράταγε όλο το υπόλοιπο βράδυ.
Marco Zanchi ένας μεγάλος αθλητής με πολλές διακρίσεις στην καριέρα του, ο πρώτος του Orobie Ultra Trail σε ένα αγώνα που βοήθησε στο σχεδιασμό του, στις απονομές ήταν πραγματικά αυτός και  η πόλη του το κέντρο της μεγάλης γιορτής. @photo credit Pio
Flumenero-Rif. Brunone. (47km-57km)
Βγήκαμε από το χωριό Valbondione περνώντας μέσα από πολλά έργα εκμετάλλευσης των ποταμιών της περιοχής και μετατροπής τους σε ηλεκτρική ενέργεια.
Ο μικρός και στενός ποδηλατόδρομος περιστοιχιζόταν από πολλά μικρά κτήρια ανάμεσα στο πράσινο που μετέτρεπαν την ορμή του ποταμιού αριστερά μας σε ηλεκτρισμό.
Το νερό έτρεχε σχεδόν παντού γύρω μας ενώ ο ήχος του μας συνόδευσε για τα επόμενα τρία χιλιόμετρα μέχρι το δάσος.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα μέσα σε  πυκνό δάσος φτάσαμε μέσα από την κοίτη ενός ποταμού στο Flumenero.
Ένας σταθμός στημένος στην βάση του βουνού που κάθετα ακριβώς από επάνω μας ψηλά φαινόντουσαν τα φωτάκια του καταφύγιου Brunone όπως μας το έδειξαν οι Εθελοντές.
Σε έπιανε δέος υπολογίζοντας την διαδρομή στο σκοτάδι από το περίγραμμα που σχημάτιζαν τα φωτάκια των αθλητών που είχαν προηγηθεί.
Πραγματικά κράταγες την ανάσα σου συνειδητοποιώντας την ανάβαση που θα κρατούσε το υπόλοιπο της νύχτας.
Τα φωτάκια των προπορευόμενων αθλητών καθώς ανέβαιναν το βουνό από μακριά  σου έδιναν μια γεύση του που έπρεπε να σκαρφαλώσεις.
Οι άνθρωποι που κατέγραφαν τα νούμερα μας στην βάση μας ευχήθηκαν καλή ανάβαση δώσαμε τα χέρια με κάποιους Ιταλούς που πηγαίναμε παρέα και ξεκινήσαμε με τα κεφάλια κάτω που λέμε .
Γίναμε μια μικρή ομάδα τα τέσσερα άτομα που τυχαία βρεθήκαμε εκεί και ξεκινήσαμε παρέα την ανάβαση .
Αφόρητη ζέστη και υγρασία , η ζωή τραβάει την ανηφόρα .
Περάσανε οι ώρες σε ένα δύσκολο μονοπάτι κάποιες φορές ανύπαρκτο πάνω σε βρεγμένες πλάκες , πλάγιες και κάθετες που ήθελε πολύ προσοχή στο σκαρφάλωμα και πάλι σε κάποια σημεία πέφταμε στα τέσσερα.
Το νερό έτρεχε από παντού γύρω μας και ο θόρυβος αυτός θα μας έκανε παρέα για αρκετές ώρες.
Σε πολλά σημεία υπήρχαν σχοινιά και σε κάποια από αυτά αλυσίδες που θα έπρεπε να ισορροπήσεις με μεγάλη προσοχή ώστε να μην γλιστρήσεις και πέσεις στο κενό, αλλά και να παρασύρεις κάποιον από αυτούς που ακολουθούσαν.
Πλησιάζοντας πιο κοντά στο καταφύγιο άρχισε να χαράζει , το μονοπάτι τώρα γινόταν περισσότερο βατό ( π.χ. Ζαγόρι) χωρίς να αλλάξει κάτι στην κλίση.
Περίπου 500 μ. πριν το καταφύγιο συναντήσαμε έναν Εθελοντή που μας είπε ότι σε πολύ λίγο φτάνουμε επάνω, εκεί είναι ζεστά και θα φάμε .
Ξημερώνοντας μπήκαμε στην ομίχλη αλλά είχαμε έντονη τώρα την αίσθηση του κρύου .
Η πρόβλεψη για την επόμενη μέρα όπως μας είχαν πει ήταν βροχή.


Refugio Brunone 57 km
Μπήκαμε στο καταφύγιο στην ίδια ζεστή ατμόσφαιρα που συναντούσαμε κάθε φορά. Στο τραπέζι καυτή σούπα , ζυμαρικά , κοτόπουλο , φρούτα , μηλόπιτα δύο ειδών μεγάλα τυριά κομμένα σε κύβους και μια τεράστια αγκαλιά από χαμόγελα από τους καταπληκτικούς Εθελοντές με την απίστευτα αστείρευτη ενέργεια.
Βιάστηκα να φύγω , η ανάβαση δεν είχε ακόμη τελειώσει και με προορισμό το biv.Frattini θα έπρεπε να ανέβω στα 2500+ για να ολοκληρωθεί η ανάβαση στην κορυφή.


Refugio Brunone 2300+
Biv.Frattini. Αφήνοντας πίσω το καταφύγιο ξεκίνησε δυνατή βροχή.
Το "μονοπάτι" (πραγματικά ανύπαρκτο) ίσως σε κάποια μικρά σημεία φαινόταν κάτι σαν μονοπάτι, αλλά για την πρόχειρα στημένη βάση biv.Frattini είχε 300- περίπου ήπιας κατάβασης πάνω από γλιστερές πλάκες με κλίση που έπρεπε να κρατηθείς και πάλι από χοντρές σκουριασμένες αλυσίδες για αρκετά μέτρα και με μεγάλη προσοχή, εκεί που δεν υπήρχαν αλυσίδες έπεφτες στα τέσσερα,  ειδικά στα πολύ στενά σημεία με μεγάλο κενό από κάτω και μόλις που χωρούσε στα πλάγια ένα παπούτσι.



Επειδή πήγαινα πολύ αργά στο τμήμα αυτό των επτά χιλιομέτρων κάτω από συνεχόμενη βροχή και σε υψόμετρο πάνω από τα 2000+ άρχισα να κρυώνω ενώ φόραγα ήδη χοντρό αδιάβροχο .
Ένιωσα πραγματικά να τουρτουρίζω ψάχνοντας απάγκιο να βάλω το αντιανεμικό παντελόνι , μερικά μέτρα πιο χαμηλά είδα ένα Εθελοντή - οδηγό βουνού - guida alpina ,  με βοήθησε ενώ έτρεμα και φόρεσα το παντελόνι, μετά από δέκα λεπτά άρχισα για λίγο να ζεσταίνομαι αφού έφαγα και μια μπάρα για να πάρω λίγο ενέργεια.
Δύο χιλιόμετρα από εκεί συνάντησα έναν Εθελοντή  τυλιγμένο με αδιάβροχο και πλαστικές σακούλες έξω από μια σκηνή,  μου είπε ότι ο αγώνας στο rif. Brunone από όπου είχα φύγει είχε διακοπεί για μισή ώρα λόγω του καιρού  και αν ήθελα μπορούσα να γυρίσω πίσω ή να συνεχίσω. 
Του είπα ότι είμαι καλά και συνέχισα, τώρα που το σκεφτόμουν γιαυτό τον λόγο δεν είδα κάποιο από πίσω μου όλη αυτή την ώρα φεύγοντας από το Brunone , γιατί προφανώς ήμουν ο τελευταίος που βγήκε...
Θυμάμαι μόνο δύο αθλητές μπροστά μου που πήγαιναν πολύ γρήγορα και είχαν μεγάλη απόσταση από εμένα, μπορούσα να τους δω σε κάποιες ευθείες ή σε κάποιες παρατεταμένες ανηφόρες.



Λίγο πιο κάτω ξεκίνησε η ανάβαση για τα 2500+ .
Πλησιάζοντας στο μονοπάτι που οδηγούσε στην βάση της ανάβασης των 500+ τελευταίων μέτρων το έδαφος είχε μαλακώσει πολύ με αποτέλεσμα να γλιστράνε τα παπούτσια μου πολύ εύκολα , συχνά έπεφτα κάτω έχοντας πασαλειφθεί σχεδόν ολόκληρος με λάσπη.



Στα πρώτα μέτρα της ανάβασης έφτασα στο biv. Frattini μια μικρή παράγκα στημένη από αλουμίνιο σκελετό και πλαστικούς τοίχους 1.50μ. Χ 2.00μ. με μία μεγάλη κεραία επάνω, τρεις άνδρες και ένα νέο παιδί μέσα στριμωγμένοι με ένα ασύρματο ενδοεπικοινωνίας, ενώ έξω ακριβώς ένας άλλος τυλιγμένος με πλαστικές μεμβράνες και σακούλες μέσα στην βροχή έδειχνε το μονοπάτι προς την κορυφή.
Τον ευχαρίστησα και συνέχισα .
Φτάνοντας στην κορυφή είχε στηθεί ένας σταθμός που δεν τον περιέγραφε η διοργάνωση στον χάρτη που είχα, προφανώς είχε στηθεί επιπλέον μάλλον λόγω του καιρού, μιλώντας με τους Εθελοντές εκεί μου είπαν ότι μετά το κατηφορικό μονοπάτι που θα ακολουθούσα θα έφτανα στο Rif. Filli Calvi όπου θα ζεσταινόμουν και θα έτρωγα .



Γενικά όταν έβλεπαν στο νούμερο μου την ελληνική σημαία πολλοί από αυτούς έλεγαν ότι γνώριζαν από κοντά την Ελλάδα, είχαν έρθει διακοπές και έλεγαν πόσο πολύ τους άρεσε .
Πραγματικά υπέροχη ατμόσφαιρα από όλους όσο για την σηματοδότηση μέχρι το σημείο εκείνο πραγματικά υποδειγματική .
Τι μπορεί να πει κανείς για μια τέτοια διοργάνωση , πραγματικά πρωτόγνωρα συναισθήματα και η αίσθηση της ασφάλειας παντού γύρω σου , ακόμη και μέσα στην καταρρακτώδη βροχή σε αυτόν τον χαλασμό και στο μεγάλο υψόμετρο υπήρχε πάντα κάποιος-α  να σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι, πάντα ξεφύτρωναν από το πουθενά.



Rif.Filli Calvi. 
Κατεβαίνοντας την πλαγιά από το απότομο στενό μονοπάτι η βροχή είχε γίνει ψιχάλα τώρα και η θέα από ψηλά ήταν μοναδική, το μονοπάτι έδειχνε να κατηφορίζει σε μία λεκάνη ανάμεσα στις πυκνές και απότομες κορυφές των γύρω βουνών .
Το χαμηλό του σημείο οδηγούσε πάνω από ένα μεγάλο κομμάτι παλιό χιόνι γύρω στα 600 μ. που ήταν σκληρό σαν ξύλο και πολύ βρώμικο.



Μετά την  πλατιά χιονούρα κατέβαινε σε ένα απότομο αλπικό λιβάδι με μικρές εναλλαγές κλίσης , συνεχίζοντας για αρκετή ώρα μέχρι να κατέβει ακόμη πιο χαμηλά και να φανεί στο βάθος το καταφύγιο Calvi.
Στην διαδρομή για το Calvi συνάντησα παλαιά ερειπωμένα οικήματα , μάλλον παλιά χειμαδιά ζώων .
Η θέα του τοπίου από ψηλά ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής , ένα σπάνιο έργο τέχνης που πραγματικά θα μου μείνει καλά χαραγμένο στην μνήμη..


Φτάνοντας κοντά στο καταφύγιο ο αέρας μύριζε καφέ και καμένο ξύλο, η ίδια όπως πάντα οικεία ατμόσφαιρα , ζεστή σούπα, τυρί και μηλόπιτα , έφαγα αρκετά κομμάτια .
Η βροχή δυνάμωνε και πάλι .
Πρέπει να κάθισα γύρω στα δέκα λεπτά  συζητώντας με τους υπέροχους Εθελοντές , οι πρωταγωνιστές πραγματικά αυτής της γιορτής .
Πολλοί από αυτούς φαινόταν ότι γνώριζαν καλά τις γύρω κορυφές και πολλές λεπτομέρειες για τα επόμενα τμήματα της διαδρομής σε χρόνο, απόσταση και δυσκολία . 
Χαιρέτησα τους φίλους που μας φρόντισαν και έφυγα με την παρέα τριών Ιταλών με κατεύθυνση  το Passo d'Aviasco μια επίσης δύσκολη ανάβαση μετά από ένα απότομο κατέβασμα που θα ακολουθούσε στα επόμενα χιλιόμετρα.


Laghi Gemelli

Passo d'Aviasco.

Passo d'Aviasco-Laghi Gemelli. (70-76km) 
Μοναδική διαδρομή μέσα στο πράσινο τώρα , τροπική ατμόσφαιρα για όση ώρα κράτησε η κατάβαση με την βροχή να μας δροσίζει πάντα . 
Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα στο "πράσινο" ξεκινήσαμε την ανάβαση στα 600+ με προορισμό το πέρασμα από το passo d' Aviasco που ήταν στην αρχή της ανάβασης το πρώτο φράγμα μπροστά από μια μικρή οβάλ λίμνη . 
Κακοτράχαλο μονοπάτι με πολλά νερά και λάσπη κυρίως, μας ανέβασε στην βάση του φράγματος , υπήρχε κάποιος εκεί που κατέγραψε τα νούμερα μας και μας έδειξε το "μονοπάτι" ( δεν υπήρχε μονοπάτι αλλά είχαν βάψει με σπρέι σημεία που μπορούσες να σκαρφαλώσεις...) στα πλάγια της λίμνης που ανηφόριζε σιγά σιγά προς τα πάνω με κατεύθυνση να περάσει στα πλάγια της κάθετης κορυφής και να πέσει από πίσω προς Laghi Gemelli.


Laghi Gemelli 
Πίσω στο βάθος Laghi Gemeli, φωτογραφία από τον γιατρό Εθελοντή που βρήκα ψηλά πριν ξεκινήσω για το rif.Alpe Corte
Κάθετο ανέβασμα , ανεβαίναμε αργά και με υπομονή .
Η παρέα που πηγαίναμε μαζί έμεινε λίγο πιο πίσω, συνέχισα στον ίδιο ρυθμό με σκοπό να κερδίσω λίγο περισσότερο έδαφος πριν πέσει η νύχτα και μαζί της πέσει και ο ρυθμός λόγω της δυσκολίας.
Πριν μείνουν πίσω  οι Ιταλοί είδαμε μια μαρμότα γύρω στα εβδομήντα μέτρα απόσταση να κοιτάει κάτι επίμονα σε ένα διπλανό βράχο.
Πέρασα την κορυφή και ξεκίνησα να τρέχω όπου μπορούσα κατεβαίνοντας για τις "δίδυμες λίμνες" .



Η θέα από ψηλά μοναδική ,κατεβαίνοντας υπήρχαν πολλά σημεία που μπορούσες να τρέξεις.
Έφτασα στο πρώτο φράγμα περνώντας από επάνω και γύρισα από την άλλη πλευρά ανεβαίνοντας και πάλι την μικρή κορυφή που χώριζε τις δύο λίμνες .
Πέρασα και πάλι από την άλλη πλευρά με προορισμό τον σταθμό που είχαν στήσει στο τελείωμα της δεύτερης λίμνης.
Ο σταθμός φάνηκε από μακριά και συνέχισα μέχρι εκεί παρατηρώντας το τοπίο γύρω μου που παρά την συννεφιά ήταν μοναδικό . 
Φτάνοντας βρήκα τέσσερις αθλητές που έτρωγαν και τέσσερις άλλους που είχαν δώσει τα νούμερα τους και είχαν σταματήσει.
Η παρέα που είχαμε ξεκινήσει μαζί από το Calvi δεν φαινόντουσαν, τουλάχιστον στο εμφανές τμήμα του μονοπατιού πίσω από το καταφύγιο, το υπολόγιζα περίπου γύρω στα δύο χιλιόμετρα .
Οι άνθρωποι του σταθμού μου πρόσφεραν ζεστή σούπα με ζυμαρικά και τυρί, στο τέλος πριν φύγω δοκίμασα κάποια γλυκίσματα για πρώτη φορά, μοναδικές γεύσεις.
Ένας κύριος μου έλεγε για την Σκιάθο πόσο όμορφα πέρασε πριν χρόνια.
Κάποιοι λίγο-πολύ ρωτούσαν πως είναι η κατάσταση τώρα στην Ελλάδα...
Τους χαιρέτησα και έφυγα παίρνοντας τον ανήφορο να περάσω την κορυφή που φαινόταν στο βάθος και να πέσω πίσω για Rif.Alpe Corte, ευτυχώς είχε σταματήσει να βρέχει τώρα για λίγο και φάνηκε ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα.


sentiero per Alpe Corte
Rif.Alpe Corte. (83km) 
Η ανάβαση αυτή τελείωσε χωρίς να το καταλάβω, στην κορυφή υπήρχε ένας γιατρός με έναν Εθελοντή μιλήσαμε για 2' τους χαιρέτησα και έφυγα .
Είχα τώρα μια απότομη κατηφόρα με έντονη κλίση σε πολύ τεχνικό μονοπάτι. 
Όταν τελικά κατέβηκα στα χαμηλά το μονοπάτι φαινόταν ατέλειωτο, "βούτηξε" ξαφνικά στο πράσινο υγρό δάσος ενώ ξεκίνησε πάλι να βρέχει .


Στον αγώνα χρησιμοποιήθηκαν 3000 Balisse, 2000 σημαίες , 4 km κορδέλες , 400 φώτα fluo και 250 αντανακλαστικές πινακίδες .

Η βροχή δυνάμωνε ενώ πλησίαζα στο Alpe Corte.
Χαιρετήθηκα με τρία άτομα που διασταυρώθηκα μαζί τους ενώ άφηναν το καταφύγιο για να συνεχίσουν.
Στο καταφύγιο αυτό συνάντησα πολλούς αθλητές γύρω στα οκτώ άτομα και άλλους τέσσερις περίπου που είχαν εγκαταλείψει μεταξύ αυτών και ο Eric από την Νορβηγία ένας αθλητής που για κάποια χιλιόμετρα στην αρχή πήγαμε παρέα.
Έφαγα γρήγορα όρθιος στάζοντας και ξεκίνησα ενώ η βροχή είχε δυναμώσει τώρα για τα καλά !


Lago Branchino 
Προορισμός το rif. Lago Branchino, συνεχόμενη ανάβαση μέχρι το rif. Capanna 2000. Εκεί ήταν το 87ο χιλιόμετρο και ήθελα να φτάσω σχετικά νωρίς γιατί ο επόμενος κεντρικός σταθμός απείχε μόλις δέκα χιλιόμετρα από εκεί.



Η Zambla (100km) αμέσως μετά το rif. Capanna δέκα περίπου κατηφορικά χιλιόμετρα, ο κεντρικός σταθμός που θα έπρεπε να είμαι πριν τις 12.00 το βράδυ το τελευταίο σημείο ελέγχου του υποχρεωτικού εξοπλισμού και η "πόρτα" για τα επόμενα 40 τελευταία χιλιόμετρα.
Δεν είχα καθόλου άγχος γιατί ήμουνα πολύ άνετα από χρόνο υπολογίζοντας την απόσταση από το τελευταίο σημείο που με κατέγραψαν.



Lago Branchino- Rif. Capanna 2000. (83km-88km). Συνεχίζοντας την ανάβαση κάτω από βροχή πάντα και πλησιάζοντας ένα ζευγάρι Ιταλών που ζουν στο Clusone, ξεκίνησε μαζί τους μια ξενάγηση στις γύρω κορυφές άνευ προηγουμένου.΄
Κάθε Σαββατοκύριακο μου είπαν είναι εκεί γύρω, πάνω κάτω στα καταφύγια. 
Ήξεραν τα ονόματα από όλες τις κορυφές γύρω μας , φοβερή βόλτα μαζί τους μέσα στην βροχή με κόντρα ανηφόρα για το Rif. Capanna.


Μετά το Rif.Capanna 2000 παρέα με τον Severo. @photo credit Severo
Αριστερά μας τώρα ξεκίναγε ένα μονοπάτι όπως είναι τα "ζωνάρια " γύρω στα 2-3 χιλιόμετρα κάτω από τα λευκά κάθετα της οροσειράς Pizzo Arera.
Μοναδικές στιγμές και εικόνες που πραγματικά  "μουλιάζανε "κάτω από την συνεχόμενη βροχή.
Φτάνοντας στο τελείωμα της κορυφής περάσαμε από πίσω και λίγο πιο χαμηλά φάνηκε το καταφύγιο .



Περνώντας την πόρτα βρεθήκαμε σε μια ατμόσφαιρα με χαμηλό φως και απίστευτα ζεστή.
Το ζευγάρι τους γνώριζε όλους εκεί μέσα.
Μια ομάδα από τέσσερις άνδρες ήταν πάνω από τον ασύρματο με επίκεντρο επικοινωνίας τον καιρό.
Κάποιος άλλος στον υπολογιστή πέρναγε τα νούμερα και την ώρα άφιξης καθώς ταυτόχρονα μιλούσε με ένα βαρύ ασύρματο τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας την άφιξη μας στον προηγούμενο σταθμό.
Δίπλα στον ασύρματο υπήρχε το τραπέζι με τα καλούδια απλωμένα .
Τα τρία νέα παιδιά που ήταν εκεί φαινόντουσαν πολύ εξοικειωμένα σχεδόν με όλα όσα έπρεπε να κάνουν βοηθώντας τους αθλητές.
Με βοήθησαν να βγάλω τα βρεγμένα, μου έδωσαν στεγνή φανέλα, κάλτσες και έβαλαν τα βρεγμένα μου στην σόμπα, στέγνωναν με εφημερίδες τα παπούτσια ...... μου έφεραν ένα ζεστό πιάτο σούπα με ζυμαρικά και με ρώτησαν αν χρειάζομαι κάτι , η κυρία ,σύζυγος του ανθρώπου στον υπολογιστή που κατέγραφε τον χρόνο άφιξης και το νούμερο μας είπε - " ήμασταν στην Πάρο πριν ένα μήνα και περάσαμε υπέροχα, αγαπάμε πολύ την Ελλάδα " -
Το ζευγάρι των Ιταλών έφυγε βιαστικά για την Zambla τον κεντρικό σταθμό , σημείο καταγραφής - "πόρτα", σκέφτηκα ότι έπρεπε να ξεκινήσω γιατί αργότερα θα κρύωνα περισσότερο, μαζί μου ήρθε και ο Severo που τον βρήκα εκεί και είχαμε πάει μαζί κάποιο κομμάτι κοντά στο 25-38 χιλιόμετρο την προηγούμενη μέρα .
Αφήσαμε το καταφύγιο και την ζεστή ατμόσφαιρα των υπέροχων και φιλόξενων αυτών ανθρώπων ευχαριστώντας τους και βγήκαμε και πάλι στην βροχή.


Doppo Capanna 2000 . @photo credit Severo
Alpe Grem -Passo di Zambla (88km-97km) 
Παρέα με τον Severo ξεκινήσαμε την κατάβαση στο μονοπάτι που είχε γίνει λασπώδες και πραγματικά σε κάποια σημεία δεν μπορέσαμε να κρατηθούμε, πολλές τούμπες στα μαλακά, γεμίσαμε λάσπη ολόκληροι, από ένα σημείο και μετά όταν είχες λασπωθεί καλά είχε πολύ πλάκα.
Μετά από αυτό το σημείο ακολουθούσε η επόμενη ανάβαση πριν κατεβούμε και πάλι χαμηλά.



Περάσαμε το Alpe Grem τα επίπονα αυτά 500+ και ξεκίνησε η κάθοδος .
Ήδη είχαμε ξεκινήσει να συζητάμε την επόμενη ανάβαση μετά την Zambla που μας είχαν πει είχε επίσης μεγάλη δυσκολία και ήταν σε ανάπτυγμα 600+
Πάνω κάτω τώρα μπορούσαμε να υπολογίσουμε την ώρα που θα τελειώναμε αν όλα πήγαιναν καλά, μιας και τα πολλά υψομετρικά είχαν φύγει και τα επόμενα 40 χιλιόμετρα θα ήταν περισσότερο ήρεμα,  υπολογίζαμε να φτάσουμε στην citta alta  κάπου πριν το χάραμα...
Στο βάθος φαινόταν ένα καταφύγιο λίγο πριν πιάσουμε το κατηφορικό τμήμα που οδηγούσε στην Zambla, κάποιος μας φώναζε επίμονα να πάμε κοντά του.
Εκεί μας είπε ότι ο αγώνας διεκόπη από τους διοργανωτές λόγω καιρικών συνθηκών και μαζί με άλλα έξι άτομα που βρίσκονταν ήδη εκεί  ανάψαμε τους φακούς μας και συνεχίσαμε όλοι παρέα .
Φτάσαμε στην Zambla περίπου στις 9.30- 10.00 , δύο ώρες νωρίτερα από το κλείσιμο.
Σημείωσαν τα νούμερα μας και τον χρόνο. 
Στον κατήφορο για την μικρή πόλη δεν μίλαγε κανείς , σιωπή και θλίψη , το ταξίδι είχε τελειώσει εδώ , είχαμε προλάβει να κάνουμε 100 μοναδικά χιλιόμετρα 7.800+ θετικής υψομετρικής μέσα σε απίστευτα μέρη , φοβερές κορυφές ,μοναδικά σε ομορφιά καταφύγια,  γνωρίζοντας όμορφους και σπάνιους ανθρώπους μιας κουλτούρας ιδιαίτερης αλλά και πολύ κοντά μας , μια μοναδική διοργάνωση προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια , τεράστια σε μέγεθος και παράλληλα υψηλή σε φινέτσα , μια διαδρομή χαραγμένη από έναν μοναδικό Ιταλό αθλητή και την ομάδα του , με εξαιρετικό βαθμό δυσκολίας και σκληρότητας , με μια ομάδα Εθελοντών μοναδικών σε χαμόγελο , ζέστη και "ομορφιά ", πραγματικά αξέχαστες και μοναδικές στιγμές από ανθρώπους με αγάπη για το βουνό και την φύση.
 Αλλάξαμε ρούχα, πλυθήκαμε λίγο και ανεβήκαμε στα λεωφορεία για Citta Alta την παλιά μεσαιωνική πόλη του Bergamo , ξέραμε ότι δεν θα φτάναμε εκεί όπως ο κάθε ένας από εμάς το είχε στο μυαλό του.
Κρατάμε όμως αυτήν την μοναδική γιορτή που ζήσαμε ξεκινώντας από το Clusone μέχρι την Zambla κλείνουμε τα μάτια και ακόμη ονειρευόμαστε .

Για την ιστορία από τους 251 πού πήραν εκκίνηση στο Orobie Ultra Trail οι 150 περίπου εγκατέλειψαν και κόπηκαν στις "πόρτες" του αγώνα , 41 αθλητές πρόλαβαν να περάσουν την αψίδα τερματισμού ενώ οι υπόλοιποι 60 σταματήσαμε από την διοργάνωση λόγω των καιρικών συνθηκών από το 80 χιλιόμετρο και μετά, όλοι οι αθλητές σταδιακά μεταφερθήκαμε με τα πούλμαν της διοργάνωσης από το σημείο που υπήρχε πρόσβαση ασφαλείς στην παλιά πόλη του Bergamo, Citta Alta.
Το ίδιο συνέβη και στα 70 km του Grand Trail Orobie από τους 720 που πήραν εκκίνηση οι 402 κατάφεραν να τερματίσουν ενώ 190 αναγκάστηκαν να σταματήσουν λόγω των καιρικών συνθηκών  από την διοργάνωση και να γυρίσουν ασφαλείς και ζεστοί με τα πούλμαν σταδιακά στο Bergamo Alta επίσης.
Οι νικητές του αγώνα στις απονομές που έγιναν την επόμενη ηλιόλουστη μέρα στην παλιά πόλη του Μπέργκαμο ανάμεσα σε πολύ κόσμο ήταν:


Οι νικητές του ΟUT στο κέντρο ο Marco Zanchi και στην πλατεία ο λαός του.

OUT Men's Ranking
1 Marco Zanchi 23.37.59
2 Oliviero Bosatelli 23.46.53
3 Gianluca Galeati 24.54.04


Οι νικήτριες του αγώνα OUT.

OUT Women's Ranking
1 Lisa Borzani 28.07.19
2 Cinzia Bertasa 28.31.01
3 Graziana Pe 31.56.14

Συμμετείχαν αθλητές από 26 διαφορετικές χώρες στον κόσμο.
Οι άνθρωποι πίσω από τον αγώνα :
700 Εθελοντές , 18 γιατροί, 9 οδηγοί βουνού, 10 ασθενοφόρα , 1 ελικόπτερο, 20 Φυσιοθεραπευτές, 5 κέντρα ιατρικής βοήθειας, 50 ομάδες επικοινωνίας και 29 οδηγοί διαδρομής και σκούπες.

Επίσης καταναλώθηκαν :
18000 λίτρα νερό, 300 κιλά σαλάμι, 400 κιλά ζυμαρικά, 1500 κιλά καρπούζι , 1000 κιλά διάφορα άλλα φρούτα, 2000 λίτρα μπύρας , 900 μηλόπιτες , 250 κιλά τυρί, 2700 λίτρα ηλεκτρολύτες και 400 λίτρα Brodo.


OUT MEN’S RANKING
1 MARCO ZANCHI
-
ASSO PRO TEAM 23.37.59
2 OLIVIERO BOSATELLI
-
TEAM ELLERRE 23.56.43
3 GIANLUCA GALEATI
-
TEAM T
ECNICA 24.55.04
OUT WOMEN’S RANKING
1 LISA BORZANI
-
TEAM VIBRAM 28.07.19
2 CINZIA BERTASA
-
TEAM TECNICA 28.31.01
3 GRAZIANA PE'
-
ASSO PRO TEAM 31.56.14
GTO MEN’S RANKING
1 JORDI “TOTI” BES
-
RECUPERATION
-
COMPRESSPORT 8.14.12
2 JAN ZEMANIK
-
CZECH
SKY
RUNNING TEAM 8.17.51
3 MICHAEL DOLA
-
REWOOLUTION TEAM 8.26.03
GTO WOMEN’S RANKING
1 CRISTINA BES GINESTA
-
NABES TEAM 10.00.20
2 CAROLINA TIRABOSCHI
-
CARVICO SKY 10.27.45
3 VIRIGINIA OLIVERI
-
SALOMON 10.46.33

Με τον Marco Zanchi νικητή του Ultra Trail Orobie ένα πολύ καλό αθλητή με πολλές διακρίσεις σε μεγάλους αγώνες .

Bergamo Citta Alta