Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Berlin wetter


Βερολίνο Αύγουστος 2015

Τριάντα χρόνια μετά  .
Η πόλη των νέων όπως συνηθίζετε να λέγετε και είναι πραγματικά η πόλη που ζουν πολλοί νέοι άνθρωποι.



Νέοι άνθρωποι από όλο τον πλανήτη.
Μετά την «πτώση» το Βερολίνο άνοιξε την αγκαλιά του σε όλα αυτά που περίμεναν εκεί έξω , σε οτιδήποτε νέο που επίμονα ζητούσε  χώρο  να μείνει εκεί.


Η τέχνη ήταν πάντα χαρακτηριστικό και πόλος δημιουργίας και ενασχόλησης της πόλης με ιδιαίτερη εκφραστική άποψη πάνω στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τον μινιμαλισμό πολύ αργότερα .


Την εποχή του ’80 άλλωστε ο εξπρεσιονισμός των δυτικών  φανερά πιεσμένος από το τείχος δημιουργούσε πάνω στο τεράστιο και μακρύ σε χιλιόμετρα οικοδόμημα όλες τις νέες τάσεις επηρεασμένες από όλους τους μεγάλους Γερμανούς pop art της εποχής.


www.art-kashap.com

Η δυτική φιλοσοφία «εντός τείχους» του 80 έδωσε χώρο σε όλα αυτά που περίμεναν εκτός , σε όλα αυτά που είχαν ωριμάσει  και περίμεναν να βρουν την θέση τους πάνω σε ένα βάθρο , έτσι  όπως συμβαίνει και σε ένα Μουσείο , ένα ενεργό μουσείο που δουλεύει και αναπτύσσεται διαρκώς , αυτό συνέβη και τότε , κάτι σαν μια μικρογραφία του big bang σε πιο ελεύθερη απόδοση.
Μια πόλη που ακόμη αναπτύσσετε και μεγαλώνει.


Η αυτονομία , αυτοδιαχείριση σε συνδυασμό με την  ελευθερία έκφρασης των δυτικών  της εποχής έδωσε σπόρο στην ανατολική αυτή καθαρή και ειλικρινή κουλτούρα που περίμενε την δική της κάθαρση και τον δικό της επαναπροσδιορισμό .



Η ιστορία ξεκίνησε και πάλι εδώ το ‘89  για δεύτερη φορά ,η νέα μεγάλη πόλη 26 χρόνια σήμερα μετά την ένωση σε ξανακέρδιζε και πάλι.
Πάντα είχε τον τρόπο να σε κερδίζει αυτή η πόλη πόσο μάλλον τώρα.
Σήμερα φαίνεται πραγματικά τεράστια , σαν να μην έχει ορίζοντα και η εικόνα της χάνεται κάπου μακριά εκεί στο βάθος.


Βλέποντας την από ψηλά θυμάσαι ότι πολλά από αυτά που άφησες πίσω παρέμειναν εκεί ,αλλά και άλλα πολλά ήρθαν να προστεθούν δίπλα τους  αλλά με ένα μαγικό τρόπο υπάρχει  παντού αυτή η άνεση χώρου και η άπλα που υπήρχε και τότε , τα πάρκα έδειχναν μεγαλύτερα αλλά και ο spree ακόμη έδειχνε πιο πλατύς και εντυπωσιακός .


Θυμάμαι τότε στο χρονικό διάστημα που βρέθηκα εκεί δεν είχα μπει ποτέ σε μια από τις βάρκες που ξεναγούσαν τους τουρίστες κατά μήκος του Βερολίνου μέσα από τον Spree ή τον  Havel , τους κοίταζα πάνω από τις γέφυρες αλλά δεν είχα ποτέ την επιθυμία να το κάνω ,  οι νέοι τότε δεν έμπαιναν μέσα σε αυτές αλλά μόνο τουρίστες και περισσότερο ηλικιωμένοι συνταξιούχοι που πέρναγαν τον χρόνο τους απολαμβάνοντας την μπύρα τους.




Δεν είχε κανένα νόημα τότε να μπεις σε μια βάρκα να ταξιδέψεις από την μια άκρη του δυτικού Βερολίνου στην άλλη, το τείχος σε  σταμάταγε μετά από κάποια απόσταση και πίσω από αυτό όπως έλεγαν οι δυτικοί υπήρχε πάντα η σιωπή , auf der Mauer, auf der Lauer, όπως έλεγε και το τραγούδι, αλλά και στο τμήμα του ποταμού στο ανατολικό Βερολίνο δεν πολυθυμάμαι τι συνέβαινε ,  άλλωστε με την  βίζα μιας ημέρας όταν πέρναγες σαν τουρίστας ήταν πολύ πιο σημαντικά αυτά που ήθελες να δεις και να κάνεις από το να πας βαρκάδα στον Spree .



Αυτό λοιπόν  που πραγματικά σου κάνει μεγάλη εντύπωση σήμερα αλλά όπως και τότε  είναι οι νέοι που έρχονται από παντού εδώ, έχεις την εντύπωση ότι όλοι οι νέοι της Γερμανίας για κάποιο λόγο ζουν όλοι εδώ .
Νέοι όλων των πολιτισμών και κόσμων εργάτες, φοιτητές και παράλληλα εργάτες που δουλεύουν μαζί αρμονικά κατά ένα μαγικό τρόπο .



Αλλά και τότε έτσι ήταν το Βερολίνο , θυμάμαι την περιοχή του Kreuzberg , ήταν μια από τις πτωχές συνοικίες της πόλης .
Την εποχή εκείνη έμεναν εκεί φοιτητές, πολλοί μετανάστες κυρίως Τούρκοι αλλά και λιγότερο Έλληνες, οι δεύτεροι συνήθως περισσότερο οργανωμένοι και οικονομικά δραστήριοι με ελληνικά μαγαζιά , ταβέρνες , σουπερμάρκετ κλπ.
Σήμερα αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν μοναδικό , η πόλη είχε προχωρήσει περισσότερο από ότι  θα περίμενε κανείς .



Μια πόλη σε μια διαρκή κίνηση ,κόσμος παντού , επιβάτες στις πλατφόρμες του bahnhof και u bahnhof στοιβαγμένοι να παίρνουν τους συρμούς του τρένου και του μετρό προς κάθε κατεύθυνση , μόνο το βράδυ έπεφταν τα «φώτα της ράμπας»  σαν να έπεφτε η αυλαία μετά το τελευταίο χειροκρότημα , αποσύρονταν οι «ηθοποιοί» στα παρασκήνια και μαζί με αυτούς σκοτείνιαζε  και η πόλη από ψηλά .


Αντίθετη εικόνα πραγματικά  από αυτή της βραδινής Αθήνας .




Νέοι σταθμοί του μετρό και του  τρένου ,Berlin Hauptbahnhof (2006) στην κεντρική πλατεία Europaplatz ένα μοναδικό οικοδόμημα που δέχεται 300.000 επιβάτες καθημερινά πήρε την θέση του παλιού σταθμού . 


Berlin Alexanderplatz, ιστορική πλατεία, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Αλεξάνδρου Α΄, τσάρου της Ρωσίας κατά την επίσκεψη του στο Βερολίνο το 1805.
Έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το μυθιστόρημα του Άλφρεντ Ντέμπλιν το 1929 και ιδιαίτερα της κοσμοπολίτικης  ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς που γυρίστηκε από τον Φασμπίντερ «Berlin Alexanderplatz». 




Ενώ στην πλατεία αυτή στις 4 Νοεμβρίου του 1989 ένα εκατομμύριο κόσμου διαδήλωνε ενάντια στο καθεστώς της ΛΔΓ λίγο πριν την πτώση του τείχους.




Αυτό λοιπόν ήταν το νέο Βερολίνο , τεράστιο και εντυπωσιακό , μια πόλη σε διαρκεί κίνηση με μια ασυνήθιστη ποικιλία σε αξιοθέατα , η γερμανική πρωτεύουσα με την πλούσια πολιτιστική ζωή και με τον έντονο και ταυτόχρονα χαλαρό τρόπο ζωής .
Η πόλη των ώριμων νέων.