Mythical 2018, Ολική Επαναφορά
Θέλησα να ξεκινήσω με αυτό τον τίτλο προσδιορίζοντας μια νέα εποχή στους αγώνες μου από εδώ και στο εξής, και μετά από μια παύση ουσιαστικά ενός χρόνου.
Μετά το UTMB και το ατυχές αποτέλεσμα του 2016 και το πέρασμα στην χρονιά του 2017 ξεκινώντας με το Corfu Mountain Trail 100, θέλησα να με επαναφέρω επιτέλους στην ατμόσφαιρα των αγώνων trailandultra.
Η περσινή χρονιά έκλεισε με το CΜΤ 100 και την Cappadoccia Ultra Trail στο τέλος της χρονιάς.
Εφέτος ξεκίνησα πάλι με το CMT 100 την άνοιξη στα αγαπημένα μονοπάτια του νησιού και στην συνέχεια με έναν αγώνα που ξεκίνησα τα "ταξίδια" αυτά το 2012.
Olympus Mythical Trail 2018.
Πρώτη φορά το 2012 και 2013 "χαμένοι" στην μοναδική φύση του Ολύμπου παρέα με τον αδερφό Κώστα όπως και τότε έτσι και τώρα.
Μετά από μια πραγματικά σύντομη επικοινωνία με τον Κώστα δεν μας πήρε παρά μόνο λίγη ώρα να δηλωθούμε στον πρώτο αγώνα και πάλι που πραγματικά μας είχε αλλάξει την ζωή.
Μοναδικός και ιδιαίτερος "οικοδεσπότης" ο Λάζαρος Ρήγος , φίλος και αδερφός.
Συζητώντας με τον Λάζαρο θυμάμαι του είπα "Λάζαρε θα ανέβουμε να σε δούμε " και αυτό ήταν.
Μετά από πολλές ώρες δουλειάς στο μαγαζί και πολύ λιγότερο για προπόνηση και αυτή σε 50λεπτα στο Mon Repos με φίλους , επιτέλους βρεθήκαμε στον αγαπημένο Όλυμπο μετά από πολύ καιρό.
Μάλιστα μείναμε και το ίδιο μικρό ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει το 2012 γιατί απλά θελήσαμε να ξαναζήσουμε τις στιγμές του 2012 στο πρώτο Mythical κατά κάποιο τρόπο.
Θυμάμαι το πρώτο Mythical τότε φοβισμένοι και χωρίς την παραμικρή εμπειρία παρά μόνο την τρέλα μας.
Ο Αγώνας είχε αλλάξει ριζικά, δεν ξεκίναγε από το Δίον όπως τον πρωτογνωρίσαμε αλλά από τον Αη Γιάννη, έτσι αφαιρέθηκε το πρώτο ασφάλτινο κομμάτι με αποτέλεσμα ο Mythical να αποκτήσει ένα δικό του χαρακτήρα, επίσης ο αθλητής είχε να διαχειριστεί το μεγαλύτερο μέρος της υψομετρικής στο πρώτο μισό και κάτι περίπου του αγώνα, κάνοντας τον έτσι πολύ πιο δύσκολο αφού το Σκολιό 2911+ την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού των Θεών θα την έβρισκες κάπου στο 62ο χιλιόμετρο.
Μεγάλη αγκαλιά από όλους και σε όλους ήταν η άφιξη μας στον Αη Γιάννη για να πάρουμε το νούμερο μας και το υπέροχο δώρο της διοργάνωσης την αντιανεμική μεμβράνη της Salewa.
Μοναδικό το σκηνικό της εκκίνησης μέσα σε ενα καταπράσινο όμορφο λιβάδι στον Αη Γιάννη.
Οι σημαίες όλων των αθλητών που θα συμμετείχαν δίπλα από την αψίδα εκκίνησης - τερματισμού.
Και ο Λάζαρος, η ψυχή του Olympus Mythical Trail, τεχνική ενημέρωση συζήτηση με όλους και για όλα , ένας αγώνας οργανωμένος και προσεγμένος όπως φαινόταν με έναν μοναδικό τρόπο.
Την επόμενη βρεθήκαμε μια ώρα πριν την εκκίνηση ανάμεσα σε καλούς φίλους που πραγματικά κάποιους από αυτούς είχαμε να τους δούμε αρκετό καιρό.
Ο καιρός ήταν τέλειος , η όμορφη απογευματινή λιακάδα στον καταπράσινο Αη Γιάννη μας είχε πάρει αγκαλιά μετά τις βροχές της τελευταίας εβδομάδας.
Μαγική ατμόσφαιρα πραγματικά.
Έφτασε η ώρα της εκκίνησης.
Ξεκινήσαμε και χαθήκαμε μέσα στο πράσινο με στόχο την πρώτη κορυφή το "Λιβαδάκι".
Η υγρασία είχε κάνει αισθητή την παρουσία της μετά την "Τσουκνίδα" αλλά τα χιλιόμετρα κύλισαν ευχάριστα μέχρι της πρώτη κορυφή.
Αμέσως μετά κατεβαίνοντας προς το "Μελιτζάνι" είχαμε στο μυαλό τώρα τα "Πριόνια" , κεντρικός σταθμός πριν περάσουμε στον "Ενιπέα".
Κατεβαίνοντας στα πριόνια μας περίμενε ο Λάζαρος, ο κεντρικός οικοδεσπότης!
Με βοήθησε να πάρω νερό στον ασκό και συνεχίσαμε με τον αδερφό το ταξίδι μας μέσα από το μαγικό φαράγγι.
Η νύχτα μας βρήκε ανεβαίνοντας για την Καστάνα, και αμέσως μετά περνώντας από την Γκόλνα βρεθήκαμε στο επόμενο checkpoint , το Μαράκι ήταν εκεί και μας δρόσισε ενώ η Χρύσα κατέγραφε τα νούμερα μας.
Φύγαμε χωρίς να καθυστερήσουμε πολύ κατηφορίζοντας για Λιτόχωρο.
Είχαμε μείνει εκστασιασμένοι από την μοναδική θέα του κόκκινου φεγγαριού πάνω από τα παράλια της Κατερίνης και τα φωτάκια του φιλόξενου οικισμού που θα μας ξεκούραζε πριν ξεκινήσουμε και πάλι την ανάβαση μας.
Φτάνοντας στο Λιτόχωρο κάτσαμε περίπου ένα 10λεπτο δίνοντας περισσότερες "ανάσες" στα πόδια
και μέσα από αυτήν την μοναδική ατμόσφαιρα γιορτής ξεκινήσαμε μπαίνοντας και ανεβαίνοντας την Ζηλνιά για τον "Σταυρό".
Ο καιρός πραγματικά σύμμαχος μας, το ανηφορικό μονοπάτι ξετυλιγόταν μπροστά μας με τελικό σημείο αναφοράς τον "Σταυρό" , ζεστή σούπα, τα drop bags, αλλαγή φανέλας, πολύ κόσμος εκεί και φύγαμε για τα ψηλότερα.
Το μονοπάτι σε πολλά σημεία στένευε τώρα αλλά για αρκετή ώρα συνέχισε έτσι με μικρές κλίσεις και ξαφνικά απότομα ξεκίνησε η ανάβαση για την Κορομηλιά.
Στην Κορομηλιά είχαν ένα τραπέζι με δροσερό καρπούζι και άλλα πολλά που πέσαμε πραγματικά επάνω τους πριν ξεκινήσουμε για την Πετρόστρουγκα.
Η ανάβαση είχε γίνει δύσκολη και απότομη, ανεβαίναμε παρέα με τον αδερφό ήρεμα, χαλαρά και με παλμό.
Ήμασταν μια ομάδα από οκτώ άτομα περίπου που πηγαίναμε παρέα με μικρές εναλλαγές εμπρός πίσω.
Η ώρα είχε περάσει τώρα και πριν την Πετρόστρουγκα η αυγή και το πρώτο φως στον ουρανό έκανε αισθητή την παρουσία του.
Η ψυχολογία άλλαζε τώρα η νύχτα έφευγε με την σειρά της και έδινε την θέση της στην νέα ημέρα , στο φως , αυτή θεωρώ είναι μια μοναδική στιγμή στα ultra.
Οι ευγενικοί διασώστες και εθελοντές του σταθμού έξω από το καταφύγιο μας φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο αφού μας κάλυψαν με αλουμινοκουβέρτες και μα ζέσταναν με σούπα.
Ο πρώτος Ήλιος γεννήθηκε μπροστά μας ανεβαίνοντας από χαμηλά , κατακόκκινος.
Είχαμε μείνει άφωνοι!
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς ήρθαμε να ζήσουμε και ήταν μοναδικό!
Φύγαμε γρήγορα για ψηλότερα τώρα , περάσαμε γρήγορα από Σκούρτα κάτω από τον δυνατό ήλιο και βγήκαμε στο Οροπέδιο ακολουθώντας το μονοπάτι προς το καταφύγιο του Αποστολίδη.
Η ηρεμία γύρω μας και η απόλυτη σιωπή ήρθε να μας συντροφεύσει στα επόμενα ανηφορικά χιλιόμετρα μέχρι το καταφύγιο.
Περάσαμε γρήγορα μέσα στην ζεστή ατμόσφαιρα των φίλων από την Ροδόπη που είχαν αναλάβει την στήριξη του συγκεκριμένου σταθμού υποστήριξης.
Αφού φάγαμε και πήραμε δυνάμεις με τον Κώστα ξεκινήσαμε για την επόμενη και τελευταία ανάβαση στον ¨γολγοθά" όπως το αποκαλούν το Σκολιό, την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού των θεών.
Στην διαδρομή προς τα επάνω και περνώντας τα γνωστά ζωνάρια συναντήσαμε πολλούς ορειβάτες που κινούνταν κατά μήκος της εκεί διαδρομής.
Η ανάβαση ξεκίνησε και φαινόταν ατελείωτη πραγματικά , σταματήσαμε κάνα δυο φορές να πάρουμε ανάσα , πηγαίναμε αργά βήμα βήμα , τα baton έκαναν δουλειά εκεί !
Μετά από ένα μικρό σπάσιμο από αριστερά μας φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή που βρισκόταν το σημείο ελέγχου!
Μοναδική η θέα από εκεί!
Οι άνθρωποι εκεί μας παρότρυναν να συνεχίσουμε τώρα δυνατά αφού οι μεγάλες υψομετρικές είχαν τελειώσει και από εδώ και πέρα με εξαίρεση τον Άγιο Αντώνη το υπόλοιπο του αγώνα με μικρές εξαιρέσεις ήταν κατηφορικό μέχρι τον Αη Γιάννη.
Ξεκινήσαμε να τρέχουμε σιγά σιγά μέχρι το επόμενο checkpoint προσπαθώντας να υπολογίσουμε τον χρόνο που είχαμε στην διάθεση μας και την πιθανή ώρα που θα φτάναμε στον Αη Γιάννη.
Περνώντας το τεχνικό κομμάτι της μεταμόρφωσης με την "φυτευτή" φτάσαμε στις μεγάλες ευθείες που θα μας κατέβαζαν στα "καγκέλια".
Τα καγκέλια ήταν ίσως η τελευταία πρόκληση που είχα στο μυαλό μου από την τελευταία φορά που είχα ξανατρέξει και εκεί πραγματικά με τον Κώστα και τον Γιάννη τα τρέξαμε με την καρδιά μας!
Με μία ίσως δύο πολύ μικρές στάσεις για λίγο κατεβήκαμε στο επόμενο checkpoint που μας περίμενε ο φίλος Τάσος !
Εκεί δροσιστήκαμε και συνεχίσαμε γρήγορα για τον χωματόδρομο που θα μας οδηγούσε στο Μπιχτέτσι.
Κατεβαίνοντας στον χωματόδρομο μια παράξενη υπνηλία με τύλιξε , ίσως πρώτη φορά που ένιωσα κάτι τέτοιο, έφαγα κάτι γλυκό με σκοπό να με ξυπνήσει και να συνεχίσω και πάλι οργανωμένα αυτό που είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε με τον Κώστα σε όλη την διάρκεια του αγώνα, να ευχαριστηθούμε τον αγώνα με το μικρότερο δυνατόν κόστος από πλευράς δυνάμεων και να τερματίσουμε υγιείς !
Τρέξαμε χωρίς να σταματήσουμε μέχρι τον επόμενο σταθμό το "πηγάδι" !
Παλιός γνώριμος σταθμός με ένα απίστευτο οικοδεσπότη να μας περιμένει εκεί για να μας προσφέρει ότι υπήρχε , μανέστρα, σουβλάκια και παγωτό!
Ξεκινήσαμε με εντελώς διαφορετική ψυχολογία τα επόμενα 12 χιλιόμετρα που θα μας οδηγούσαν στην δική μας "Ιθάκη" ...
Τώρα τρέχαμε στα περισσότερα τμήματα της διαδρομής μέχρι τον Αη Γιάννη και μετά από περίπου μιάμιση ώρα μπήκαμε στο μικρό τεχνικό μονοπάτι 1.5 χλμ που θα μας οδηγούσε στο τέλος!
Γενικά στο σύνολο του αγώνα ήμασταν καλά, χαλαροί συγκεντρωμένοι και πήγαμε με το μικρότερο κόστος από θέμα δυνάμεων.
Και φτάσαμε στο τέλος κτυπώντας την κουδούνα που ανάγγειλε την άφιξη μας.
Πέσαμε στην αγκαλιά του Λάζαρου ο οποίος μας περίμενε εκεί να μας περάσει το μετάλλιο στο στήθος αλλά εκεί βρίσκονταν και οι φίλοι μας, συναθλητές, εθελοντές τα ζεστά χαμόγελα και η ατμόσφαιρα αυτού του ιδιαίτερου αγώνα.
Θα κλείσω και αυτό το χρονικό με κάτι που μου ανέφερε ένας καλός φίλος δρομέας ο Αργύρης , πρωταγωνιστής στους μεγάλους αγώνες στο εξωτερικό , ότι "θέλησα να σταθώ και πάλι μπροστά στο θηρίο και να αναμετρηθώ μαζί του"!
Νομίζω ( και μετά από την συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα στο ξενοδοχείο), ότι κάποιες φορές έχουμε την ανάγκη της επανεκκίνησης, της επαναφοράς, είτε από την ανάγκη να ξεκολλήσουμε από ένα προσωπικό τέλμα ή την ανάγκη να οριοθετήσουμε κάτι νέο μέσα μας , κάποιος θα μπορούσε να το πει και μια κόντρα στην κρίση μέσης ηλικίας ή ακόμη την ανάγκη να ξαναβρεθείς σε μέρη παλιά ή "πάμε σαν άλλοτε" όπως λέει και η Ζορμπαλά, σημασία όμως έχει να μπορείς να αισθάνεσαι ζωντανός και γεμάτος, έτσι και εμείς περάσαμε ένα απίστευτο διήμερο στα μονοπάτια του βουνού των Θεών!
Ο Λάζαρος εξάντλησε και εξαντλεί την αγάπη του πάνω σε αυτό τον αγώνα, την αγάπη του για το βουνό, την φύση και τον Όλυμπο.
Καλή αντάμωση σε όλους !
Υστερογραφώντας,
αφιερώνω αυτά τα 100 χιλιόμετρα στον Όλυμπο στον αγαπημένο μου θείο Νίκο Διακουμάκο που με έμαθε να τρέχω.
Έφυγε το 2013 την ώρα που τερμάτιζα το Mythical , 5 χρόνια από τότε.
Στην μνήμη του .
Φωτογραφίες : babis Giriziotis, Κώστας Κανδύλης, Παύλος Διακουμάκος, Ελένη Ματθαιοπούλου, Φαίδρα Ρήγου.
Θέλησα να ξεκινήσω με αυτό τον τίτλο προσδιορίζοντας μια νέα εποχή στους αγώνες μου από εδώ και στο εξής, και μετά από μια παύση ουσιαστικά ενός χρόνου.
Μετά το UTMB και το ατυχές αποτέλεσμα του 2016 και το πέρασμα στην χρονιά του 2017 ξεκινώντας με το Corfu Mountain Trail 100, θέλησα να με επαναφέρω επιτέλους στην ατμόσφαιρα των αγώνων trailandultra.
Η περσινή χρονιά έκλεισε με το CΜΤ 100 και την Cappadoccia Ultra Trail στο τέλος της χρονιάς.
Εφέτος ξεκίνησα πάλι με το CMT 100 την άνοιξη στα αγαπημένα μονοπάτια του νησιού και στην συνέχεια με έναν αγώνα που ξεκίνησα τα "ταξίδια" αυτά το 2012.
Olympus Mythical Trail 2018.
Πρώτη φορά το 2012 και 2013 "χαμένοι" στην μοναδική φύση του Ολύμπου παρέα με τον αδερφό Κώστα όπως και τότε έτσι και τώρα.
Μετά από μια πραγματικά σύντομη επικοινωνία με τον Κώστα δεν μας πήρε παρά μόνο λίγη ώρα να δηλωθούμε στον πρώτο αγώνα και πάλι που πραγματικά μας είχε αλλάξει την ζωή.
Μοναδικός και ιδιαίτερος "οικοδεσπότης" ο Λάζαρος Ρήγος , φίλος και αδερφός.
Συζητώντας με τον Λάζαρο θυμάμαι του είπα "Λάζαρε θα ανέβουμε να σε δούμε " και αυτό ήταν.
Μετά από πολλές ώρες δουλειάς στο μαγαζί και πολύ λιγότερο για προπόνηση και αυτή σε 50λεπτα στο Mon Repos με φίλους , επιτέλους βρεθήκαμε στον αγαπημένο Όλυμπο μετά από πολύ καιρό.
Μάλιστα μείναμε και το ίδιο μικρό ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει το 2012 γιατί απλά θελήσαμε να ξαναζήσουμε τις στιγμές του 2012 στο πρώτο Mythical κατά κάποιο τρόπο.
Θυμάμαι το πρώτο Mythical τότε φοβισμένοι και χωρίς την παραμικρή εμπειρία παρά μόνο την τρέλα μας.
Ο Αγώνας είχε αλλάξει ριζικά, δεν ξεκίναγε από το Δίον όπως τον πρωτογνωρίσαμε αλλά από τον Αη Γιάννη, έτσι αφαιρέθηκε το πρώτο ασφάλτινο κομμάτι με αποτέλεσμα ο Mythical να αποκτήσει ένα δικό του χαρακτήρα, επίσης ο αθλητής είχε να διαχειριστεί το μεγαλύτερο μέρος της υψομετρικής στο πρώτο μισό και κάτι περίπου του αγώνα, κάνοντας τον έτσι πολύ πιο δύσκολο αφού το Σκολιό 2911+ την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού των Θεών θα την έβρισκες κάπου στο 62ο χιλιόμετρο.
Μεγάλη αγκαλιά από όλους και σε όλους ήταν η άφιξη μας στον Αη Γιάννη για να πάρουμε το νούμερο μας και το υπέροχο δώρο της διοργάνωσης την αντιανεμική μεμβράνη της Salewa.
Μοναδικό το σκηνικό της εκκίνησης μέσα σε ενα καταπράσινο όμορφο λιβάδι στον Αη Γιάννη.
Οι σημαίες όλων των αθλητών που θα συμμετείχαν δίπλα από την αψίδα εκκίνησης - τερματισμού.
Και ο Λάζαρος, η ψυχή του Olympus Mythical Trail, τεχνική ενημέρωση συζήτηση με όλους και για όλα , ένας αγώνας οργανωμένος και προσεγμένος όπως φαινόταν με έναν μοναδικό τρόπο.
Την επόμενη βρεθήκαμε μια ώρα πριν την εκκίνηση ανάμεσα σε καλούς φίλους που πραγματικά κάποιους από αυτούς είχαμε να τους δούμε αρκετό καιρό.
Ο καιρός ήταν τέλειος , η όμορφη απογευματινή λιακάδα στον καταπράσινο Αη Γιάννη μας είχε πάρει αγκαλιά μετά τις βροχές της τελευταίας εβδομάδας.
Μαγική ατμόσφαιρα πραγματικά.
Έφτασε η ώρα της εκκίνησης.
Ξεκινήσαμε και χαθήκαμε μέσα στο πράσινο με στόχο την πρώτη κορυφή το "Λιβαδάκι".
Η υγρασία είχε κάνει αισθητή την παρουσία της μετά την "Τσουκνίδα" αλλά τα χιλιόμετρα κύλισαν ευχάριστα μέχρι της πρώτη κορυφή.
Αμέσως μετά κατεβαίνοντας προς το "Μελιτζάνι" είχαμε στο μυαλό τώρα τα "Πριόνια" , κεντρικός σταθμός πριν περάσουμε στον "Ενιπέα".
Κατεβαίνοντας στα πριόνια μας περίμενε ο Λάζαρος, ο κεντρικός οικοδεσπότης!
Με βοήθησε να πάρω νερό στον ασκό και συνεχίσαμε με τον αδερφό το ταξίδι μας μέσα από το μαγικό φαράγγι.
Η νύχτα μας βρήκε ανεβαίνοντας για την Καστάνα, και αμέσως μετά περνώντας από την Γκόλνα βρεθήκαμε στο επόμενο checkpoint , το Μαράκι ήταν εκεί και μας δρόσισε ενώ η Χρύσα κατέγραφε τα νούμερα μας.
Φύγαμε χωρίς να καθυστερήσουμε πολύ κατηφορίζοντας για Λιτόχωρο.
Είχαμε μείνει εκστασιασμένοι από την μοναδική θέα του κόκκινου φεγγαριού πάνω από τα παράλια της Κατερίνης και τα φωτάκια του φιλόξενου οικισμού που θα μας ξεκούραζε πριν ξεκινήσουμε και πάλι την ανάβαση μας.
Φτάνοντας στο Λιτόχωρο κάτσαμε περίπου ένα 10λεπτο δίνοντας περισσότερες "ανάσες" στα πόδια
και μέσα από αυτήν την μοναδική ατμόσφαιρα γιορτής ξεκινήσαμε μπαίνοντας και ανεβαίνοντας την Ζηλνιά για τον "Σταυρό".
Ο καιρός πραγματικά σύμμαχος μας, το ανηφορικό μονοπάτι ξετυλιγόταν μπροστά μας με τελικό σημείο αναφοράς τον "Σταυρό" , ζεστή σούπα, τα drop bags, αλλαγή φανέλας, πολύ κόσμος εκεί και φύγαμε για τα ψηλότερα.
Το μονοπάτι σε πολλά σημεία στένευε τώρα αλλά για αρκετή ώρα συνέχισε έτσι με μικρές κλίσεις και ξαφνικά απότομα ξεκίνησε η ανάβαση για την Κορομηλιά.
Στην Κορομηλιά είχαν ένα τραπέζι με δροσερό καρπούζι και άλλα πολλά που πέσαμε πραγματικά επάνω τους πριν ξεκινήσουμε για την Πετρόστρουγκα.
Η ανάβαση είχε γίνει δύσκολη και απότομη, ανεβαίναμε παρέα με τον αδερφό ήρεμα, χαλαρά και με παλμό.
Ήμασταν μια ομάδα από οκτώ άτομα περίπου που πηγαίναμε παρέα με μικρές εναλλαγές εμπρός πίσω.
Η ώρα είχε περάσει τώρα και πριν την Πετρόστρουγκα η αυγή και το πρώτο φως στον ουρανό έκανε αισθητή την παρουσία του.
Η ψυχολογία άλλαζε τώρα η νύχτα έφευγε με την σειρά της και έδινε την θέση της στην νέα ημέρα , στο φως , αυτή θεωρώ είναι μια μοναδική στιγμή στα ultra.
Οι ευγενικοί διασώστες και εθελοντές του σταθμού έξω από το καταφύγιο μας φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο αφού μας κάλυψαν με αλουμινοκουβέρτες και μα ζέσταναν με σούπα.
Ο πρώτος Ήλιος γεννήθηκε μπροστά μας ανεβαίνοντας από χαμηλά , κατακόκκινος.
Είχαμε μείνει άφωνοι!
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς ήρθαμε να ζήσουμε και ήταν μοναδικό!
Φύγαμε γρήγορα για ψηλότερα τώρα , περάσαμε γρήγορα από Σκούρτα κάτω από τον δυνατό ήλιο και βγήκαμε στο Οροπέδιο ακολουθώντας το μονοπάτι προς το καταφύγιο του Αποστολίδη.
Η ηρεμία γύρω μας και η απόλυτη σιωπή ήρθε να μας συντροφεύσει στα επόμενα ανηφορικά χιλιόμετρα μέχρι το καταφύγιο.
Περάσαμε γρήγορα μέσα στην ζεστή ατμόσφαιρα των φίλων από την Ροδόπη που είχαν αναλάβει την στήριξη του συγκεκριμένου σταθμού υποστήριξης.
Αφού φάγαμε και πήραμε δυνάμεις με τον Κώστα ξεκινήσαμε για την επόμενη και τελευταία ανάβαση στον ¨γολγοθά" όπως το αποκαλούν το Σκολιό, την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού των θεών.
Στην διαδρομή προς τα επάνω και περνώντας τα γνωστά ζωνάρια συναντήσαμε πολλούς ορειβάτες που κινούνταν κατά μήκος της εκεί διαδρομής.
Η ανάβαση ξεκίνησε και φαινόταν ατελείωτη πραγματικά , σταματήσαμε κάνα δυο φορές να πάρουμε ανάσα , πηγαίναμε αργά βήμα βήμα , τα baton έκαναν δουλειά εκεί !
Μετά από ένα μικρό σπάσιμο από αριστερά μας φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή που βρισκόταν το σημείο ελέγχου!
Μοναδική η θέα από εκεί!
Οι άνθρωποι εκεί μας παρότρυναν να συνεχίσουμε τώρα δυνατά αφού οι μεγάλες υψομετρικές είχαν τελειώσει και από εδώ και πέρα με εξαίρεση τον Άγιο Αντώνη το υπόλοιπο του αγώνα με μικρές εξαιρέσεις ήταν κατηφορικό μέχρι τον Αη Γιάννη.
Ξεκινήσαμε να τρέχουμε σιγά σιγά μέχρι το επόμενο checkpoint προσπαθώντας να υπολογίσουμε τον χρόνο που είχαμε στην διάθεση μας και την πιθανή ώρα που θα φτάναμε στον Αη Γιάννη.
Περνώντας το τεχνικό κομμάτι της μεταμόρφωσης με την "φυτευτή" φτάσαμε στις μεγάλες ευθείες που θα μας κατέβαζαν στα "καγκέλια".
Τα καγκέλια ήταν ίσως η τελευταία πρόκληση που είχα στο μυαλό μου από την τελευταία φορά που είχα ξανατρέξει και εκεί πραγματικά με τον Κώστα και τον Γιάννη τα τρέξαμε με την καρδιά μας!
Με μία ίσως δύο πολύ μικρές στάσεις για λίγο κατεβήκαμε στο επόμενο checkpoint που μας περίμενε ο φίλος Τάσος !
Εκεί δροσιστήκαμε και συνεχίσαμε γρήγορα για τον χωματόδρομο που θα μας οδηγούσε στο Μπιχτέτσι.
Κατεβαίνοντας στον χωματόδρομο μια παράξενη υπνηλία με τύλιξε , ίσως πρώτη φορά που ένιωσα κάτι τέτοιο, έφαγα κάτι γλυκό με σκοπό να με ξυπνήσει και να συνεχίσω και πάλι οργανωμένα αυτό που είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε με τον Κώστα σε όλη την διάρκεια του αγώνα, να ευχαριστηθούμε τον αγώνα με το μικρότερο δυνατόν κόστος από πλευράς δυνάμεων και να τερματίσουμε υγιείς !
Τρέξαμε χωρίς να σταματήσουμε μέχρι τον επόμενο σταθμό το "πηγάδι" !
Παλιός γνώριμος σταθμός με ένα απίστευτο οικοδεσπότη να μας περιμένει εκεί για να μας προσφέρει ότι υπήρχε , μανέστρα, σουβλάκια και παγωτό!
Ξεκινήσαμε με εντελώς διαφορετική ψυχολογία τα επόμενα 12 χιλιόμετρα που θα μας οδηγούσαν στην δική μας "Ιθάκη" ...
Τώρα τρέχαμε στα περισσότερα τμήματα της διαδρομής μέχρι τον Αη Γιάννη και μετά από περίπου μιάμιση ώρα μπήκαμε στο μικρό τεχνικό μονοπάτι 1.5 χλμ που θα μας οδηγούσε στο τέλος!
Γενικά στο σύνολο του αγώνα ήμασταν καλά, χαλαροί συγκεντρωμένοι και πήγαμε με το μικρότερο κόστος από θέμα δυνάμεων.
Και φτάσαμε στο τέλος κτυπώντας την κουδούνα που ανάγγειλε την άφιξη μας.
Πέσαμε στην αγκαλιά του Λάζαρου ο οποίος μας περίμενε εκεί να μας περάσει το μετάλλιο στο στήθος αλλά εκεί βρίσκονταν και οι φίλοι μας, συναθλητές, εθελοντές τα ζεστά χαμόγελα και η ατμόσφαιρα αυτού του ιδιαίτερου αγώνα.
Θα κλείσω και αυτό το χρονικό με κάτι που μου ανέφερε ένας καλός φίλος δρομέας ο Αργύρης , πρωταγωνιστής στους μεγάλους αγώνες στο εξωτερικό , ότι "θέλησα να σταθώ και πάλι μπροστά στο θηρίο και να αναμετρηθώ μαζί του"!
Νομίζω ( και μετά από την συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα στο ξενοδοχείο), ότι κάποιες φορές έχουμε την ανάγκη της επανεκκίνησης, της επαναφοράς, είτε από την ανάγκη να ξεκολλήσουμε από ένα προσωπικό τέλμα ή την ανάγκη να οριοθετήσουμε κάτι νέο μέσα μας , κάποιος θα μπορούσε να το πει και μια κόντρα στην κρίση μέσης ηλικίας ή ακόμη την ανάγκη να ξαναβρεθείς σε μέρη παλιά ή "πάμε σαν άλλοτε" όπως λέει και η Ζορμπαλά, σημασία όμως έχει να μπορείς να αισθάνεσαι ζωντανός και γεμάτος, έτσι και εμείς περάσαμε ένα απίστευτο διήμερο στα μονοπάτια του βουνού των Θεών!
Ο Λάζαρος εξάντλησε και εξαντλεί την αγάπη του πάνω σε αυτό τον αγώνα, την αγάπη του για το βουνό, την φύση και τον Όλυμπο.
Καλή αντάμωση σε όλους !
Υστερογραφώντας,
αφιερώνω αυτά τα 100 χιλιόμετρα στον Όλυμπο στον αγαπημένο μου θείο Νίκο Διακουμάκο που με έμαθε να τρέχω.
Έφυγε το 2013 την ώρα που τερμάτιζα το Mythical , 5 χρόνια από τότε.
Στην μνήμη του .
Φωτογραφίες : babis Giriziotis, Κώστας Κανδύλης, Παύλος Διακουμάκος, Ελένη Ματθαιοπούλου, Φαίδρα Ρήγου.
